Gezellig kletsend loopt dochterlief naast mijn rolstoel. We vinden het allebei een feestje om samen te winkelen in een grotere stad. Plotseling staat mijn elektrische rolstoel abrupt stil. Verbaasd staren we naar het besturingskastje. De lampjes knipperen onheilspellend.
Tot overmaat van ramp sta ik juist pontificaal tussen de rails van een drukke trambaan! Geagiteerd druk ik onmiddellijk op de aan-uitknop. Er gebeurt niets. Wat nu? Verbijsterd kijken dochter en ik elkaar aan, intussen angstig naar links en naar rechts turend of er een tram aan komt rijden. Ik moet hier weg, NU. Maar hoe?
Een zwaargetatoeëerde man met z’n haar in een staart ziet onze benarde situatie en schiet onmiddellijk te hulp. Hij begint verwoed tegen mijn rolstoel te duwen, maar die komt nog geen centimeter van zijn plek. Wat een toestand.
„Ergens moet een knop zitten die de rolstoel in z’n vrij kan zetten”, breng ik nog uit. Waar die knop precies zit, ben ik plotseling totaal vergeten. De man bedenkt zich geen moment en hipt als een kangoeroe om mijn stoel heen. Hij drukt links en rechts op wat knopjes.
Plotseling heeft hij kennelijk het juiste knopje te pakken. De lampjes branden weer! Zo snel mogelijk rijd ik van de trambaan af. In de verte rinkelt de bel van de aankomende tram.
’s Avonds bedenken dochter en ik plotseling dat we de behulpzame man nauwelijks hebben bedankt. In de stress van het moment is dat compleet vergeten. Als ik wist waar hij woonde, ging ik hem onmiddellijk een bloemetje brengen.
Als ik eerlijk ben, zou ik hem niet snel om hulp hebben gevraagd, afgaande op zijn uiterlijk. Wat een totaal verkeerd waardeoordeel zat er in mijn hoofd, alleen gebaseerd op die buitenkant. Ik heb vandaag een waardevolle les geleerd van deze hippende hippie, ik wil meer op zoek gaan naar het hart in plaats van iemand alleen te beoordelen op basis van zijn uiterlijk.
Zou de man overigens bekend zijn met het Evangelie en hebben gehandeld vanuit christelijke naastenliefde? Die vraag zou ik hem graag willen stellen.
Terwijl Jolanda Rodenburg, getrouwd met Arno en moeder van twee tieners, steeds meer beperkt wordt door een progressieve spierziekte, kijkt ze vooral naar de zegeningen die ze ontvangt.
Lees verder
