Squat

In Apeldoorn staat pal naast een enorme kubus vol roeiapparaten, hardloopbanden en racefietsen een zogeheten denksportcentrum. Daar kun je schaken en dammen. Hersengymnastiek leek me misschien nog wel een sport voor mij. Maar toen ik me realiseerde dat een uur lang naar een schaakbord kijken ook best vermoeiend kan zijn, besloot ik dat zelfs denksporten niets voor mij is. Mijn grijze bovenkamer gebruik ik op het werk al genoeg, excuseerde ik mezelf. En bewegen deed ik immers al voldoende door zo’n 5 kilometer naar kantoor te fietsen. Tenminste, als het droog was. En niet te koud. En ik geen haast had.

Maar toen begon het thuiswerken. Niet langer kon ik mijn gebrek aan sportlust verdedigen door te wijzen op de sporadische fietstochtjes naar het werk. Het sporthorloge dat m’n baas me gaf om vitaal te ‘blijven’ liet dagelijks in keiharde cijfers zien hoeveel beweging ik die dag tekort was gekomen. Van mijn bed naar mijn werkkamer is het veertien stappen. Van mijn werkkamer naar het toilet zesentwintig. Vandaar naar de keuken nog zestien. Ziedaar, alle afstanden die ik afleg op een doorsneewerkdag. Zo kom je lastig aan een dagelijks portie van tienduizend. Zelfs niet als ik traptreden dubbel tel. Of tiendubbel.

Dus startte ik een zelfopgelegde marteling. Wekelijks moest ik van mezelf een halfuur –dat is maar liefst 1800 seconden– zweten op een krakende tweedehandshometrainer die ik, heel gedurfd, pal naast mijn thuiswerkplek plantte. Sindsdien dweilt vrouwlief mijn thuiskantoortje wekelijks, daags na mijn uitsloverij.

Ondanks die dappere wekelijkse krachtsinspanning ervoer ik mijn lichaam nog steeds als een noodzakelijk omhulsel om mijn geest in te vervoeren. En omdat ik me op een dag realiseerde dat ik niet ben bedoeld als een veredelde computerchip, maar mijn lichaam waarde heeft in zichzelf, besloot ik de portie martelingen te intensiveren. Nu blaft een trainer wekelijks een uur lang tegen me. Op een donker en koud schoolpleintje moet ik squatten, planken en jumpen. En na afloop zit ik moe op de bank. Maar niet alleen moe. Ook zeer voldaan.

beeld: Tineke van der Eems