Snel weg

Het leven zal nooit meer zijn zoals het was. Zelfs de vogels klinken anders. Vooral het geluid van de duiven doet veel met me. Het is een ‘mournful’ -een droevig- geluid, dat me verdrietig maakt. Waarom weet ik niet. Misschien omdat het een wegstervend geluid is. Net zoals de auto’s in de verte op de snelweg. Ze komen en gaan. Telkens weer.

Snelweg … snel weg, ja zo is het leven. Even zijn we er en snel zijn we weg. Zo was het met het leven van mijn lieve John.

Soms zeggen mensen: ‘Te snel, te jong gestorven.’ Maar nee, dat is niet waar. Gods tijd is de beste tijd, al begrijpen wij het niet. Leer mij volgen, zonder vragen. ‘Vader, wat Gij doet is goed’, staat erachter.

Het voelt niet goed. Het doet zo zeer alleen verder te moeten in deze donkere wereld. De kinderen zonder vader. En toch geloven we dat het goed is. Na dezen zult gij het verstaan.

‘Het is niet te begrijpen. Hij is maar negen maanden dominee geweest’, zeggen veel mensen. John was al jong ouderling en is dat jarenlang geweest. Hij was een trouwe zondagschoolonderwijzer. ‘Sabbath school teacher’, noemen we dat hier.

Hier in Schotland zeggen we geen zondag, maar Lord’s Day of Sabbath. Dat is toch van de Joden, denken mensen soms. Nee, we hebben het over de christelijke sabbat.

Maar terug naar John, die maar negen maanden dominee geweest is. Daar heb ik het helemaal niet moeilijk mee, met dat punt. Waarom niet? Ik geloof dat John geroepen is tot de hoogste dienst en dat is de grootste eer. Voor John is het niet erg. Voor ons wel, maar hoeveel lessen worden er juist in de diepte geleerd? De diepte van rouw en verdriet.

De zomervakantie is voorbij. Wat was het fijn om zo veel lieve mensen uit Nederland te ontmoeten! Ik zit thuis. Het zou mijn eerste schooldag zijn, maar verdrietig genoeg hebben we de toestemming van de inspecteur nog niet ontvangen. Niet verwonderlijk als we denken dat de minister van onderwijs een vrouw is die getrouwd is met een vrouw…

De kinderen hopen van de week wel met de ouders in de school samen te komen, onder een andere naam. Ik kan er beter niet bij zijn, zodat ik niet aangeklaagd kan worden voor illegaal lesgeven. Schotland, zo’n diep vervallen land. Wat kan het eenzaam voelen hier, zonder de Biblebelt met al haar zegeningen.

Maar ik weet ook hoe eenzaam het in Nederland kan voelen. Uiteindelijk zijn we gasten en vreemdelingen op de aarde. Even worden we gezien en snel zijn we weg, net als die auto’s op de snelweg. Maar proberen we onze tijd nuttig te besteden en ons doel voor ogen te houden. Er zijn zo veel afleidingen. Afleidingen, zoals omleidingen op de snelweg.

We blijven hoop houden en bidden dat de inspecteur snel toestemming zal geven. Hartverwarmend is de steun vanuit Nederland. ‘De Heere zegene u en uw gave’, hoorde ik in Nederland de dominee vaak zeggen. Die woorden komen in mij op voor u, als ik hoor wat er aan financiële steun binnenkomt. En wat is het gebed vooral belangrijk!

Hopelijk kan ik de volgende keer schrijven dat we konden beginnen. Op het gebed kan de Heere grote wonderen doen.

Daniëlle Campbell-Vogelaar bleef met haar dochtertjes Grace en Mercy achter, toen haar man, de Schotse dominee John Campbell, na een operatie in 2023 overleed.