Overal komen scheuren of scheuringen voor; scheidingen en afscheidingen. Ook in de Bijbel lezen we erover. Denk aan Paulus die zijn volgelingen afscheidde van de synagoge in Efeze, zoals we lezen in Handelingen 19 vers 9. Maar dit keer gaat het over het scheuren dat God ons voorschrijft. Dat ik hierover schrijf, komt omdat ik deze week met iemand die bij mij op belijdeniscatechisatie zat, wat heen en weer aan het schrijven ben over ”wel veranderd, maar toch niet verder gekomen…” Ik reageerde met: „Hoe komt het verder? Door je hart te scheuren (Joël 2 vers 13): „Scheur uw hart en bekeer u tot de Heere, uw God; want Hij is genadig en barmhartig, lankmoedig en groot van goedertierenheid.” Toen vroeg de oud-catechisant: „Ja en hoe doe je dat dan heel praktisch?” Ik antwoordde: „Die vraag had ik verwacht. Joël schrijft erbij: „en niet uw klederen.” De kleren scheuren was teken van rouw. Het hart scheuren is: berouw hebben. Kun jij beslissen „ik word verdrietig’? Kun jij met een daad van je wil jezelf berouwvol maken? Duidelijk niet! Wat nu? De oproep, ja, het bevel staat er en blijft er staan: krijg berouw! Hoe zou je dat dan kunnen ‘doen’?” > Úw zaak, jóuw zaak, is aan de orde. Die vraag stelde ik hem om hem tot denken aan te zetten. Die vraag stel ik nu alle lezers van deze column, met hetzelfde doel. Maar het is geen interessante vraag voor de ”conversatievroomheid”, nee, het is in de meest letterlijke betekenis van het woord een interessante vraag. ”Interessant” (een Latijns woord) geeft aan dat u er zelf helemaal bij betrokken bent; niet als toeschouwer, niet aan de zijlijn. Úw zaak, jóuw zaak, is aan de orde. Hoe doe je dat nu: je hart scheuren? Voordat ik aan u het antwoord aan mijn ex-belijdeniscatechisant doorgeef, eerst een andere en heel wezenlijke vraag: zou u verdriet willen krijgen over uw zonden? Zou jij in de rouw willen gaan over je Godsgemis? Of vermijden we dit liever? Ik kan me héél goed voorstellen dat u er alles aan doet om deze beleving te ontlopen. En toch… Boston geeft ons goed advies. Hij schrijft: zet eens wat tijd apart (Boston heeft het dan over een dag of een halve dag – maar ik denk dat dat in onze tijd niet haalbaar is; dus: een halfuur of een uur, om erover te denken: hoe heb ik in mijn kinderjaren het éérste gebod overtreden? En, hoe het twééde? En, hoe het dérde? Enz. Alle tien. En dan: hoe heb ik in mijn tienerjaren het éérste gebod overtreden, enz.? En als jongvolwassene? En (nu houdt het voor die belijdeniscatechisant op, want hij is nog net geen dertig): tussen uw dertigste en veertigste, enz., enz.? Vraag bij het overdenken van al die overtredingen tegen al die geboden in al die jaren, dat de Heere het u/jou geeft om te gaan beseffen, hoe erg dit allemaal is. Op deze manier werkt God gewoonlijk berouw. Op deze manier scheur jij je hart.
Ds. W. Pieters
