Van hoe ik zou rouwen, had ik altijd een beeld in m’n hoofd. Ik zag mezelf als vrouw met rode, dikke ogen van het huilen en verwilderd haar met een joggingbroek in bed zitten. Nu blijkt dat dit niet klopt. En gelukkig maar. Daaraan merk ik dat ik meer te verduren heb gehad in het leven. Hoe moeilijk het soms ook was, hoe weinig ik ook sliep en hoe zorgvol het allemaal ook was, ik kwam uit bed en zorgde voor Jona en mezelf. We douchten iedere dag samen en zagen er altijd verzorgd uit. En dat hielp!