Op de polikliniek chirurgie beoordelen we een aantal dagdelen per week patiënten met wonden. Deze contacten zijn heel divers; soms gaat het om een bouwvakker die het topje van een vinger verloor door zijn cirkelzaag, soms om een adolescent die een operatie onderging vanwege een haarnestcyste op zijn onderrug. Een uitgelezen kans voor artsen in opleiding of coassistenten om iets te leren over wondzorg. Ik stuur de coassistent af op een patiënt die een intensieve behandelperiode van darmkanker afsluit. Twee weken geleden onderging hij een operatie waarbij de tijdelijke stoma werd opgeheven en de wond werd gesloten. We hadden dit ”ontlastende stoma” aangelegd om de nieuwe darmverbinding te ontzien van ontlasting na het verwijderen van de tumor. De coassistent vertelt me dat meneer twee dagen geleden bij de spoedeisende hulp is geweest vanwege beginnende roodheid van de operatiewond op de buik. Gelukkig viel het toen mee, maar de patiënt maakt zich nu terecht zorgen omdat de roodheid is toegenomen. Het risico op een abces bij deze wonden is bekend. Op de spoedeisende hulp hadden we de patiënt dan ook op het hart gedrukt zich direct te melden als de klachten zouden toenemen. „Denk je dat het abces is?” vraag ik aan de coassistent. Het antwoord dat ik krijg, heb ik zelf ook al vaak gegeven: „Is dit geen huidinfectie?” Ik stap de kamer binnen en vraag de patiënt hoe het gaat. Ik bereid hem voor op misschien wel de belangrijkste verrichting van deze wondbehandeling: met een gestage doch ferme manoeuvre druk ik met mijn in rubberhandschoenen gehulde vingertoppen aan beide zijden van de wond. De substantie die zich volgens een vulkanische beweging ontlast, staat in de volksmond bekend als pus. De wond bleek meer dan een huidinfectie alleen. Er volgt een indrukwekkende, maar noodzakelijke exercitie. Ik verwijder de hechtingen tot de wond volledig openvalt en goed gespoeld kan worden. Groeit deze wond ooit wel weer dicht? Enkele weken later zie ik de patiënt meer dan tevreden terug. De chirurg kreeg gelijk: een open wond stelt nooit teleur. Een les die ook deze coassistent zal meenemen in het vervolg van zijn carrière. beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen