Al bijna twintig jaar is hij wekelijks op de ijsbaan in Deventer te vinden. Als docent geeft Jan Schonewille (76) vaak schaatsles aan jonge kinderen en pubers. Maar ook andere groepen komen bij hem langs. Hij is al zijn hele leven dol op de gladde ijzers. ”God heeft ons uitgerust met een lichaam dat heel geschikt is om deze sport te kunnen uitoefenen.”
Het is rustig op de baan. Enkele tientallen schaatsers van middelbare leeftijd en iets daarboven trekken hun baantjes. Ter voorbereiding op tochten op na-tuurijs? Misschien komt het er deze winter van. De meesten doen het gewoon voor hun plezier en om hun conditie op peil te houden.
Donderdagmiddag is altijd wat stiller in De Scheg in Deventer, weet Jan Schonewille. Hij vindt dat niet zo erg. „Drukte geeft wel sfeer, maar met een groepje kinderen is het ook wel handig als je wat ruimte hebt.” Met hele kleintjes en ook met groepjes gehandicapten wijkt hij uit naar het binnengedeelte, dat is afgeschermd van de baan zelf. „Daar leer je eerste beginselen. Dat begint met wennen op het ijs. Gewoon met je schoenen aan. Stap voor stap.”
„We woonden in mijn geboorteplaats Hoogeveen op een boerderij, tussen de kanalen. Toen ik een jaar of 4 was werd ik met schaatsen aan m’n voeten achter een stoel op het ijs gezet. Als ik dorst had, moest ik maar roepen en verder mocht ik het vooral zelf uitzoeken. Bij het opgroeien kocht ik zelf schaatsen. Ik had er de hele week hard voor gewerkt in de aardappelen. Hele goeie, ze kostten 75 gulden. Een kapitaal in die tijd. Maar ja, je groeit er toch weer uit. Schaatsen kun je niet op de groei kopen, die moeten lekker strak zitten. Ik heb ze lang bewaard en goed onderhouden en pas meer dan 25 jaar later voor 25 euro aan een kennis verkocht.”
%20site.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C3892%2C2421&format=jpeg&dpr=1.0&signature=163e2f1cb60716fbf45a9cffac63c0b7fc499995)
.JPG?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C5439%2C3626&format=jpeg&dpr=1.0&signature=0b77c14d34fd81367ca778061ffb0b0e9d8820ed)
