Ons nieuwe thuis

Ook al draaien de elektrische bouwkachels overuren, toch is dit niet genoeg om alle kou te verdrijven. Als de temperatuur ’s avonds daalt tot onder het vriespunt, verandert de condens aan de binnenkant van de ramen zelfs in een dun laagje ijs. Overdag houd ik m’n winterjas aan binnen en dan is het nog enigszins te doen. De kinderen hebben gelukkig geen last van de kou. Die vinden het allemaal wel gezellig zo. In de caravan mag er namelijk gewoon op de banken gesprongen worden en van de kussens worden vaak hutten gebouwd. Ze nemen ook vaak een kijkje in de boerderij en spelen daar wat.

In de boerderij is een begin gemaakt met de badkamer beneden. De installatie wordt in orde gemaakt en Jan maakt een muurtje voor de inloop-douche. Wat kijk ik uit naar een nieuwe, frisse en vooral schone badkamer! In de caravan is dat wel het meeste getob. De douchebak lekt en als je een paar minuten onder de douche staat, staat de ruimte vol met water, dat dus ook doorstroomt naar de slaapkamer erachter. Tijd om dit op te lossen is er niet; of beter gezegd: dit heeft voor ons geen prioriteit, omdat we de langste tijd in de caravan wel gehad hebben.

Naast het werk in de badkamer zijn we overal tegelijk bezig. Op de bovenverdieping moet op bijna alle wanden en het plafond glasvliesbehang worden geplakt, over het stucwerk. Dit omdat alles nog gaat werken en er een grote kans bestaat dat het stucwerk gaat scheuren. Door er glasvliesbehang overheen te plakken, zijn die eventuele scheuren niet zichtbaar. Gelukkig is er hulp, want met z’n tweeën gaat alles meestal eens zo snel. Als dit klaar is, verhuist de schilder van beneden naar boven om daar te beginnen met het schilderen van de slaapkamers; alle deuren, koplatten, kozijnen en plinten worden eerst in de grondverf gezet en daarna netjes afgelakt. Op de kinderkamers mag hij ook een leuk behangetje plakken. Voor de andere wanden heb ik per kamer de juiste kleur muurverf uitgezocht. Ook zijn we langs de stoffeerder gegaan en hebben we stalen meegenomen voor het tapijt op de kamers boven. Zo leuk om al deze kleuren met elkaar te combineren. Het tapijt wordt besteld en zal de dag na Kerst geleverd worden. Voor die tijd moet alles dus klaar zijn boven.

De laatste buitenkozijnen zijn ook eindelijk klaar en worden opgehaald. De aanhangwagen staat vol met prachtige halfronde kozijnen; de stalramen die in de woonkamer en in de keuken komen, de grote halfronde pui voor de achtergevel, de kerkraampjes en het raam voor onze slaapkamer. De uitsparingen voor deze kozijnen waren al die tijd gedicht met een stuk isolatie, om de warmte binnen nog een beetje te behouden. Het grote kozijn voor de achtergevel gaat er dezelfde dag nog in. Wat een heerlijk daglicht valt er nu de woonkeuken binnen met dit grote kozijn! In de loop van de week zitten al deze nieuwe kozijnen erin en is ook het laatste stukje van de buitengevel geïsoleerd. De halfronde kozijnen worden ook afgetimmerd met dezelfde koplatten als er om de deuren en de overige kozijnen zitten. Nog meer schilderwerk dus. 😉

De kerstdagen brengen we met z’n allen nog door in ons tijdelijke huisje. Op tweede kerstdag ’s middags zijn we allemaal in de boerderij te vinden. Jan gaat de kamers van de kinderen sauzen en ik zeem voor het eerst de nieuwe ramen. De kinderen zijn om ons heen en spelen. Wat heerlijk huiselijk voelt het nu al. De dag erna komt de stoffeerder op alle kamers boven het tapijt leggen. Ik breng de kinderen weg naar mijn ouders, waar ze de komende dagen logeren, totdat we in de boerderij gaan wonen. In die laatste week van het jaar is er nog zo ontzettend veel werk verzet! Ik ben naar de winkels gegaan om de laatste dingen te halen voor de verhuizing en daarna is het inpak-tijd. Dit is vooral confronterend, want wat zijn alle spullen vies en vochtig geworden de laatste weken. De avond dat we alles verhuizen, vliegt het me allemaal wel even aan, maar als ik zie waar we naartoe gaan, is dit het allemaal absoluut waard geweest! De eerste nacht voelt ons nieuwe huis meer als een hotel. Maar als ik mijn nieuwe keuken ingericht heb, de kinderkamers ingericht heb en de kleding in de kasten hangt, voelt het als thuis. Ons nieuwe thuis.

Terugblik

2024. En zo is het al meer dan twee jaar geleden dat wij de sleutel kregen van de oude, onbewoonbare boerderij. Wat is hier de afgelopen twee jaar veel gebeurd! Op de plek van die oude, onbewoonbare boerderij, staat nu onze nieuwe, fijne woonboerderij. We wonen daar inmiddels met ons zevenen. Op 26 maart 2023 is hier thuis geboren onze lieve zoon en broertje Tom. Een thuisbevalling in onze nieuwe boerderij; daar had ik van tevoren alleen maar van kunnen dromen.

Wat zijn we dankbaar dat alles zo voorspoedig is verlopen met de verbouwing. In acht maanden tijd van de eerste heipalen in de grond naar de verhuizing in een nieuw huis. Weliswaar zonder buitengevels eromheen, maar daar was binnen niks van te merken. In het eerste jaar dat we hier woonden, is er nog veel (af)gemaakt. De schilder was er de eerste weken nog en ook werd de tegelvloer geleverd en geplaatst beneden. Daarna had het metselwerk de hoogste prioriteit. Ook dat is nu helemaal afgerond.

Of we dan nu helemaal klaar zijn? Haha, nee! Het schilderwerk aan de buitenkant moet nodig worden opgepakt, de buitengevel moet nog gevoegd worden en we gaan bijna een nieuw vergunningstraject in om een nieuwe schuur te bouwen. Met bijkeuken, want ja, áls ik dan toch wat mag noemen wat ik nu mis, is dat wel een ruime bijkeuken voor onder andere al die vieze laarzen en jassen van de buiten-spelende-kinderen. 😉 Het meest fijne aan hier wonen, is toch wel de ruimte; zowel binnen als buiten. En tegelijkertijd moet dus dit heerlijke, grote huis ook schoongehouden worden. En daar vergis ik me nog wel eens in. ‘Even’ de benedenverdieping stofzuigen, duurt nog steeds langer dan ik van tevoren denk. Maar wat ik vooral geleerd heb (en nog dagelijks leer) is niet alles tegelijk willen doen. En wat je vandaag gedaan hebt, hoeft morgen niet meteen weer.

Ondanks dat de verbouwing zo voorspoedig is verlopen, hadden we helaas wel te maken een andere stressfactor: de hypotheek. Doordat we niet de juiste hypotheekadviseur hadden uitgekozen (dit wisten we niet van tevoren) liep het van het begin af aan heel erg moeizaam. Zo moeizaam zelfs, dat het bijna onmogelijk leek om nog te kunnen verhuizen, terwijl ons andere huis al wel definitief verkocht was. Toen het echt allemaal onmogelijk leek, hebben we Gods leiding ervaren omdat er toen toch nog een mogelijkheid bleek om wel te kunnen verhuizen. En na de verhuizing was dit nog niet opgelost en hebben we nog ruim een halfjaar met deze onzekerheid hier gewoond. Toch kwam het allemaal goed, dus zijn we extra dankbaar voor deze prachtige plek die we gekregen hebben.

Tot slot wil ik Terdege bedanken voor deze kans om een blog te schrijven over onze verbouwingsperiode. Met een hartelijke groet uit het prachtige Stolwijk,

Martine en familie Hoogerbrug