Ochtendlicht

Tevergeefs. Ik stap uit bed en loop naar de badkamer. Zonnestralen schijnen al door de luxaflex. Het ochtendlicht is anders na een onrustige nacht. Zachter. Troostender. Maar nooit meer zo stralend als voorheen.

Ik kijk in de spiegel. Ik zie vermoeidheid. Verdriet. Pijn. Ik schud eens met mijn hoofd en probeer de spanning los te laten. De nacht is nu voorbij.

Ik douche en daarna is het nog steeds vroeg. Een enkele auto rijdt door de straat. Ik beeld me in dat dat mensen zijn met een normaal leven, die naar hun werk rijden. Die wakker geworden zijn na een nacht prima slapen, die hebben kunnen ontbijten zonder te kokhalzen.

Ooit had ik ook een normaal leven. Toen zij nog bij me waren. Het leven had, hoe zorgvol het vaak ook was, nog niet de zwaarte die het nu wel heeft. Opstaan was lang zo moeilijk niet als dat het nu is. Genieten niet zo ingewikkeld. Leven überhaupt niet. Het is anders dan het ooit was. Ik verloor. Ik kreeg. Ik verloor opnieuw. En zo halveerde ons gezin van vier. Ik werd een weduwe, Benjamin een half-wees en een woord voor een ouder die een kind verliest is er niet.

Regelmatig word ik wakker om 5.50 uur met een paniekerig gevoel. Het is het tijdstip dat Sebas overleed. Mijn lichaam weet het, herkent het. Het is opgeslagen in iedere vezel. Het moment dat alle vastigheid onder mijn voeten weggeslagen werd.

Allerlei gedachten gaan door me heen, terwijl ik me aankleed en verzorg. Ze worden een halt toegeroepen als er vanuit een kamer verder een slaperig stemmetje klinkt: „Hallo mama.” Hij zorgt er altijd voor dat ik weer uit de donkerte kan komen. De mist trekt langzaam op en ik begroet ons lieve, goedlachse peutertje. Ik doe het gordijn open en realiseer me dat dit het is. Ik red het. Soms is het weinig licht in het donker waar ik het mee moet doen. Maar hij laat me zien hoe het toch goed is met weinig. Als we maar bij elkaar zijn.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen