Na de lange reis richting Vancouver zijn we aardig gaar. We zijn al zo’n 20 uur wakker, reizend en een animatieteam voor de drie koters. Zij doen het overigens bewonderingswaardig goed.
Maar de knolletjes zijn aardig op als we het laatste stukje van onze reis moeten voltooien: al het papierwerk bij de douane op het vliegveld voordat we daadwerkelijk naar huis kunnen.
Een kille, felverlichte en troosteloze ruimte is nou niet een uitnodigende plaats om eens een paar uur te verblijven. Het is dat het moest.
De mannen die al het papierwerk in orde maken zijn vooral streng en punctueel. En nemen de tijd.
Voor Henry is alles al snel in orde omdat hij op de werkvergunning komt, maar voor mij was het toch wel even peentjes zweten. Ik kom namelijk als vrouw van de man met de werkvergunning…
Tot twee keer toe moet ik verschillende vragen beantwoorden en uiteindelijk plechtig beloven dat ik niet aan het werk zou gaan zolang ik hier op de Visitor visa verblijf.
Ik gluurde even naar mijn gezin en beloofde toen plechtig dat ik geen betaald werk zou verrichten.
Na ruim twee uur konden we de ruimte een stuk verlichter verlaten. We hebben de felbegeerde papieren!
Na een half jaar heb ik nog geen moment gedacht aan extra betaald werk.
Vanochtend was alles al voor dag en dauw op. De ochtendroutine begint weer. De lunchboxen worden gevuld, evenals de maagjes. De race tegen de klok wordt gewonnen als we tegelijk met de schoolbus op de hoek van de straat aankomen. De oudste gaat met plezier naar school. Voor onze bijna 5-jarige Eva ligt het anders. Zij mag pas na de zomervakantie naar school. Dat valt haar niet altijd makkelijk, helemaal omdat ze in Nederland al van school heeft geproefd. Ik probeer haar zoveel mogelijk ritme en ‘school’ te bieden en ben een halve juf. We doen wat puzzeltjes, knutselen en kleuren, lezen. Maar we moeten ook echt aan het werk.
Samen bakken we koekjes en granola, we koken vanillevla -we blijven toch echt Hollanders met ons bakje vla na het avondeten- en we maken twee broden, want ook dat hebben de Canadese bakkers nog niet echt ontdekt.
Ondertussen is de jongste telg wakker van zijn ochtendslaapje, worden er wassen gevouwen en neusjes gepoetst. De ochtend vliegt voorbij en na de lunch is het heerlijk om een frisse neus te halen. En fris is het. Het zonnetje schijnt uitbundig, maar de thermometer liegt er niet om: -4, midden op de dag! De rivier is half bevroren en de sneeuw op de bergen schittert. Het blijft een prachtig gezicht.
Bij thuiskomst is er niet veel rust; de bus heeft Esther weer teruggebracht en met 3 kinderen in huis is er voor moeder altijd wel wat te doen. De broden worden afgebakken, het avondeten gemaakt, brandjes onderling geblust… En voor ik het weet heb ik ze welterusten gekust.
Stilte. Behalve dan dat de -bijna 1-jarige- baby zich nog regelmatig meldt gedurende de avond en nacht voor een slok troost en nabijheid. Het slaapgebrek en de drukte van het gezinsleven maken dat ik regelmatig nog aan het zinnetje van de strenge douanier terugdenk: ‘You’re not allowed to work!’ Je mag niet gaan werken!
Hij zou mij eens moeten zien, in dit drukke seizoen van mijn moederleven.
Ik ben een dankbaar mens, omdat ik nu zo in ons gezin kan dienen en in die kleine leventjes van grote betekenis mag zijn. Werken komt wel weer.
Psalter 360 (een psalter gemaakt naar psalm 128) laat zich regelmatig in mijn hoofd horen:
In thy wife thou shalt have gladness
She shall fill thy home with good
Happy in her loving service
And the joy of motherhood
In uw vrouw zult u blijdschap hebben
Zij zal uw huis vullen met goedheid
Gelukkig in haar liefdevolle dienst
en de vreugde van het moederschap
