Twintig jaar lang hingen de penselen, potloden en pastels van Nico de Deugd aan de wilgen. Als grafisch ontwerper kwam hij er niet toe om bezig te zijn met zijn diepste passie: tekenen en schilderen. Totdat hij recent de knoop doorhakte en de computer verruilde voor de schildersezel. „Ik geloof dat ik de verantwoordelijkheid hebt om als schepper bezig te zijn in de wereld die de Schepper ons gaf. Met mijn werken wil ik een stuk schoonheid doorgeven.”
Wie binnenstapt in het domein van Nico de Deugd uit Dordrecht, betreedt een wereld van verdieping en kunst. Dat kan je niet ontgaan als je de schilderijen ziet die aan alle woonkamermuren hangen en als je de muziek hoort die opstaat – meestal Bach, vooral de cantates. Een klein spinet staat uitnodigend te wachten om bespeeld te worden.
„Goede kunst en goede muziek zie ik als een verlengde van elkaar. Beide vertolken universele schoonheid”, licht De Deugd toe, zittend in zijn leren stoel. „Ik luister ook altijd muziek als ik aan het schilderen ben. Bij cantates leg ik regelmatig de partituur open naast me, dan kan ik de teksten meelezen. Het luisteren moet niet oppervlakkig worden.”
Want oppervlakkigheid, dat gaat in tegen alles wat de kunstschilder voorstaat. „Ik kan geërgerd en moedeloos worden als ik kijk naar de grenzeloze oppervlakkigheid van deze tijd. Bijna iedereen doet de dingen van het leven vluchtig en voor de leuk. Uit mijn jeugd herinner ik me dat anders. Op vierjarige leeftijd werd ik door mijn ouders meegenomen naar het Rijksmuseum en naar concerten in De Doelen. Toen ik ouder werd, stimuleerden ze mij om me te verdiepen in de wereldoorlogen, in de geschiedenis als geheel en in de kunsten. Natuurlijk moet je daar min of meer ontvankelijk voor zijn, maar een brede opvoeding kan zeker helpen om oppervlakkigheid tegen te gaan.”
Eerbetoon
De jonge Nico de Deugd ging zich steeds meer bezighouden met tekenen en schilderen. Eerst moedigden zijn ouders hem aan door materialen te geven op zijn verjaardagen. Later was er de directeur van de Balthasar Lydiusmavo in Dordrecht. „Hij zag mijn aanleg voor tekenen en zei: „Jij moet tekenleraar worden.” En dus ging ik naar de kunstacademie, in Breda. Maar dat werd een deceptie. De academie was gericht op moderne kunst en expressie, niet op traditionele teken- en schilderkunst. Daarom ging ik aan het werk in het grafische vak.”
Toch werd het lijntje met de kunst niet helemaal verbroken. „Graag maak ik een klein eerbetoon aan mijn tekenleraar van de mavo, Herman van Duinen. Na mijn examen nodigden mijn ouders hem en zijn vrouw uit op visite en er ontstond een vriendschap. Vanaf die tijd ben ik jarenlang elke dinsdagavond met Herman gaan tekenen en schilderen. Zo maakte ik kennis met materialen en technieken. Het potlood en de grafietstift was ik wel meester, maar aquarelleren en werken met pastelkrijt waren nieuw voor mij. Tijdens het werken spraken we over kunst en cultuur, over de middeleeuwen en de theologie. Ik ben heel dankbaar voor die avonden. Nog altijd komen we regelmatig bij elkaar, ook al is mijn vriend nu tachtig.”
Lees het hele interview met Dico de Deugd in Terdege (nr. 6/7, 12 december 2023).
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Lees verder
%20site.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C1864%2C1363&format=jpeg&dpr=1.0&signature=4c65c8e2ecb870187e1e6e5286ad9f7d78181ce0)
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=209f27d61a0a86569f3b56f2ca4f66d87574bd38)
