Vijf nieuwe gezichten staan je aan te grijnzen. Eerst maar eens voorstellen! Ik ben Corlinde, vrouw van Henry en moeder van Esther, Eva en Joshua.
Henry werkt als monteur in de melkveehouderij met melkrobots en melkstallen. Ik ben verpleegkundige en heb jaren in het ziekenhuis gewerkt, en nog een jaartje bij het Leger des Heils. Na de geboorte van onze jongste mag ik thuis voor het gezin en alles er omheen zorgen.
Esther is onze bedachtzame, creatieve en bijna 6-jarige oudste dame. Daarna komt onze ondernemende 4-jarige Eva, die altijd wel weer iets grappigs weet te verzinnen. Joshua is bijna 4 maanden. Hij is ons vrolijke kereltje dat elke dag weer een lach op ons gezicht weet te toveren.
Ons dagelijks leven is op dit moment heel gewoontjes. Kerk, werk, opvoeding, school, huishouden, zwemles, speelafspraakjes… Het gezinsleven waarover al genoeg te schrijven is.
Maar er is meer. Het leven om ons dagelijkse leven heen is op dit moment verre van gewoontjes. We staan op het punt om te emigreren naar Canada.
Ruim een jaar zijn we nu bezig met alle vergunningen en regelwerk. Het einde lijkt nu echt in zicht en dat is maar goed ook. Ik kijk om mij heen in ons kleine chalet, waar we tijdelijk verblijven. We wonen er prima, maar toch zijn je eigen spullen het fijnst. Alles staat in de opslag en we zien het over een paar maanden weer terug.
Ik heb net de kinderen naar school gebracht en Joshua in de geleende co-sleeper gelegd. De halve ochtend is al om. Waar ik eerst in 5 minuutjes met de bakfiets de kinderen naar school bracht, zoeven we nu 20 minuten in een rij van auto's over het overvolle asfalt. En dan weer terug.
Ondertussen zijn mijn gedachten al overzee en bedenk ik me dat ik alvast kan wennen aan de afstanden daar.
Ik denk aan een jaar terug, toen we een ruime maand in Canada zijn geweest om de knoop van onze dromen door te hakken. Doen we het, of niet?
En toen elk aspect van ons dagelijks leven groen licht kreeg en we Gods leiding keer op keer voelden, toen konden we gaan. We hebben een fijne kerkelijke gemeente die ons opwacht, Henry mag hetzelfde werk gaan doen als hij nu doet en hij krijgt een warm welkom. De kinderen kunnen naar de school waar ze al wat kindjes kennen vanuit de kerk, ik mag voor het gezin en ons huishouden zorgen… Ons gewone dagelijks leven gaat daar ook weer verder. Wij blijven hetzelfde. De situatie er omheen verandert. Als ik dan uit het raam kijk, zie ik de hoge berg Mount Cheam en met een half uurtje staan we in Chilliwack.
Er zijn ook moeilijke dingen. Familie gaan we spreken via videobellen, de wekelijks markt op het dorpsplein is daar niet en het gemak van even de fiets pakken gaat ook niet op.
Nee, het is niet alleen rozengeur en maneschijn. Het zijn bergen en dalen van emoties. Maar tóch mogen we gaan, omdat we hebben gevoeld dat Hij ons voorgaat.
Het is een droom die we al hadden als stelletje. En daar gaan we nu, als gezin van vijf. ’t Gaat nu écht werkelijkheid worden. Lees je mee?
Corlinde van den Top-Boogaard emigreert met haar man en hun drie kinderen naar Canada.
