De pracht en praal in onze comfortabele huizen is vaak niet alleen overdreven, maar ook symmetrisch. Onze twee-dezelfde-bloempottencultuur viert hoogtij in een land waar het oerbloed houdt van goed georganiseerde structuur. Van onze raamkozijnen tot aan de strakke ruilverkavelingen in de polders wist ik het. Van de Keukenhof, waar in het najaar geen bol buiten zijn perk gepoot wordt en in het voorjaar geen scheefstaande tulp te vinden is, eveneens.
Dat zelfs onze voortuinen strak georganiseerd zijn, daar heb ik nooit bij stilgestaan. De Oekraïense Maria leert mij dat het echt zo is. Ik vraag haar wat ze mooi vindt aan Nederland. Daarop krijg ik minstens dertig foto’s van bloeiende voortuinen te zien. Langs sommige tuinen ben ik honderden keren in mijn leven gelopen. Gewone normale tuinen. Mij is nooit opgevallen dat ze mooi zijn.
‘Alles in Nederland is georganiseerd. Zelfs jullie tuinen. Ze liggen er keurig bij. Plantenbakken bij de voordeur, één rechts van het kozijn, één links. In de linker dezelfde bloemen als in de rechter.’ Even scrollen en de bewijzen flitsen aan me voorbij.
‘Ik wandel ook vaak langs de ‘greenline’. Het is schitterend op die lange rechte weg. Rechts weilanden en links weilanden. Rechts grazende koeien en links grazende koeien.’
Ik verbaas me over de diversiteit van de flora aan de Tiendweg en vraag me bijna af of deze foto’s wel echt genomen zijn op de plek waar ik dagelijks de hond laat plassen.
‘Vertel het verhaal van je bezoek aan Fien en Teun bij avonturenboerderij Molenlanden eens’, vraagt Marianne, de vrouw des huizes. Beide dames beginnen bij voorbaat te lachen.
Maria’s telefoon komt weer tevoorschijn. Na tientallen foto’s van geraniums, petunia’s en Chinese rozen in staande, liggende en hangende potten, veldbloemen in de bermen en ranonkels in de tuin, begin ik te geloven dat Maria de vraag niet goed heeft begrepen. Het raadsel van hun lachsalvo kan ik in elk geval nog niet ontrafelen.
‘Mag ik de foto’s van je bezoek aan Fien en Teun ook zien?’
Opnieuw gelach van beide dames.
‘Deze foto’s zijn van Fien en Teun!’ schatert Maria.
Marianne legt uit: ‘Ik had gevraagd of ze wat foto’s wilde sturen van haar bezoek aan de avonturenboerderij. Ik kreeg alleen maar bloemenfoto’s!’
Terwijl ik dit schrijf, probeer ik niet te denken aan een ongeorganiseerde ruige wildernis waar ik ongestoord van zonsopgang tot zonsondergang kan schrijven en dolen… Om na kilometers tekst en zere voeten van het banjeren voldaan in mijn tentje in slaap te vallen. Vandaag geniet ik achter het beeldscherm vandaan eens extra van de overvloed aan bloeiers in onze eigen georganiseerde tuin. Vruchten van de groene vingers van mijn man. Die elke dag gewoon weer thuiskomt bij vrouw en kinderen. En slechts de strijd aan hoeft te gaan tegen het onkruid.
Maria, bedankt!
beeld: Sjaak Verboom
