Kwetsbaarheid

Onze kinderen/pubers hebben het gevoel dat ze alles perfect moeten doen. Hoe zorgen we ervoor dat ze de lat wat lager leggen?

Daar zaten we dan, in onze oude Land Rover Defender, de voorwielen ieder een andere kant op, een kapotte stuurstang, in de gietende regen, in Frankrijk. Met m’n handen voor mijn ogen begon ik te huilen, ik wist het even niet meer.

Het was in de laatste week van onze vakantie, dicht bij Annecy. Een regendagje. Ik wilde met onze dochter van veertien en de jongste van nog geen één jaar naar Annecy te rijden om iets te kopen wat we eerder gezien hadden. De weg glom van de regen en in een klein dorpje maakt hij een scherpe bocht. Maar hoe ik ook stuurde, de auto gleed gewoon rechtdoor, recht tegen zo’n hoge, Franse stoeprand aan. Met een flinke stoot kwamen we tot stilstand.

Een inspectie leerde me al snel dat ik geen meter meer kon rijden. Terug in de auto drong het tot me door. We moesten over een paar dagen vertrekken van de camping, met z’n negenen, een vouwwagen, een hoop bagage, geen vervangend vervoer. Hoe moest dat nu? Ik wist het even niet meer en de tranen rolden over mijn wangen. Op dat moment sloeg mijn dochter een arm om me heen en zei: „Het komt wel goed, pap.” Ze troostte mij.

Twee jaar later vertelde ze me dat dit moment veel voor haar had betekend. Dat ze daar, in de regen in Frankrijk, had geleerd dat ook ouders het niet altijd weten en verdriet mogen hebben. Dat we kwetsbaar mogen zijn en dat ook mogen laten zien. Dat we met elkaar mogen huilen en mogen vertellen wat we moeilijk vinden in ons leven. Wát waardevol. De les: Als wij als ouders wat minder perfect durven zijn, zorgt dit ervoor dat onze kinderen hun ”levens-lat” wat lager kunnen leggen.

Matthijs Voskuil is fotograaf, jongerenwerker en integratief coach. Hij werkt onder andere voor het jongerenplatform BasiC.

beeld: Tineke van der Eems