Een tienjarig jongetje is aangereden door een auto met hoge snelheid. Dit soort meldingen doet iets met ambulancepersoneel. Aanrijdend naar de plaats van het incident bespreken we als chauffeur en verpleegkundige onze taken. Welk materiaal gaan we gebruiken en welke hulpdiensten hebben we nog meer nodig?
De meldkamercentralist vraagt ondertussen meer informatie uit aan de mevrouw die 112 heeft gebeld. Ondanks jaren ervaring merk ik dat mijn adrenalinepeil bij dit soort meldingen nog steeds stijgt. Wat treffen we aan? Als we arriveren, roept de meldkamer via de mobilofoon dat het kind aanspreekbaar is en gestabiliseerd wordt door een verpleegkundige in vrije tijd. Ons ontsnapt een zucht van verlichting, al neemt het de ernst van de aanrijding niet weg.
De auto heeft het kind met ongeveer vijftig kilometer per uur geraakt en hem zeker tien meter weggeslingerd. Hij zit onder de builen en schrammen, dus we nemen alle voorzorg in acht. Het kereltje kletst ons gelukkig de oren van het hoofd. We vertellen dat we hem voor de zekerheid op een vacuümmatras leggen. Hij kijkt bedenkelijk en vraagt of hij nog wel ademen kan als hij vacuüm verpakt wordt. In de ambulance plakken we plakkers voor het hartritme op zijn lijfje en sluiten de kabeltjes aan. Nu wil hij weten of we hem soms onder stroom zetten.
Mijn collega vertelt dat we zo met spoed naar het ziekenhuis rijden, waar veel mensen naar hem gaan kijken. Hij vraagt waarom zo veel mensen dat willen. Ik vertel dat de ene dokter naar zijn buik kijkt en de andere naar zijn hoofd, enzovoort. Hij denkt even na en vertelt dan: „Mijn ouders gaan altijd naar een allesdokter bij ons op dorp, want die kijkt overal naar en die is maar alleen.” In het ziekenhuis staat de traumakamer vol met personeel. Helemaal onder de indruk roept de patiënt: „Wow, dat zijn echt veel mensen!”
We blijven nog even na om zijn papa en mama op te vangen die onderweg zijn. We genieten van (en liggen dubbel om) het geklets van het manneke tegen al dat personeel. Later horen we dat het letsel wonderwel meevalt. Wat een opluchting weer…
Ambulancechauffeur Jan de Vries en politieagent en meldkamercentralist André Nieuwkoop schrijven om de beurt een column.
beeld: Unsplash
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
