Kauwgom

Wat is er mis met mij? heb ik vaak gedacht. Ik vergat bij het weggaan gewoon de voordeur dicht te doen. Dan kwam ik na een uur of een paar uur met de auto terug en zag ik dat de deur nog op een kier stond. Of ik vergat de sleutel uit mijn fiets te halen als ik ergens heen ging. Het was zelfs zo dat als ik bij mijn broer kwam, hij standaard controleerde of ik mijn fiets wel op slot had gezet. En als iemand iets tegen me verteld had, was ik het de volgende dag gerust vergeten, ik sloeg het gewoonweg niet op. In het begin was dat het sterkst, maar nog steeds heb ik er last van. Ik functioneer niet meer zoals voordat ik Jona en Sebas verloor. Cognitief werkt alles niet meer zoals voorheen. Dat is best naar, zeker als er wel een taak als alleenstaande ouder te vervullen valt en een huishouden, eveneens alleen, te runnen is. Ik ben ervan overtuigd dat het een vorm van niet-aangeboren hersenletsel is. Natuurlijk op een heel andere manier dan bij fysieke aantasting, maar emotionele en psychische schade wordt zwaar onderschat.

Behalve dat het naar is, blijkt het ook vrij normaal te zijn. Vermoeidheid en concentratieproblemen zijn de meest voorkomende lichamelijke klachten bij mensen in rouw. Het verwerken van informatie vindt plaats in het werkgeheugen. ’s Nachts als we slapen wordt het werkgeheugen geleegd. Bij rouw komen zulke heftige gevoelens, gedachten en emoties kijken, dat die blijven ‘plakken’. In een artikel vergelijkt een psycholoog dit met een stad na Koningsdag. Vegers gaan ’s nachts door de straten om de boel op te ruimen. De volgende dag is de stad zo goed als schoon, maar één ding blijft plakken: kauwgom. Dat krijg je niet zomaar weg – dat kost tijd. Jaren later zie je nog de afdrukken op straat. Zo is het ook met rouw. Met de tijd zal het beetje bij beetje beter gaan. Maar weggaan doet het nooit.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen