Marnix en Gerben wilden weer naast elkaar zitten. ”Het gaat nu goed, mevrouw”, zei Marnix. ”Echt.” ”Ja”, zei Gerben. ”Echt.”
Hoopvol keken ze me aan, even waren het net twee kleuters, bedelend om een snoepje. Nou was het geval dat ze het jaar ooit naast elkaar begonnen. Dat was na drie dagen voorbij. Een en al onrust; van leren kwam niets. Maar ik dacht: kom. Ieder mens verdient een tweede kans. Dus ik zei: ”Goed. Goed dan. Jullie zitten naast elkaar.” Als jonge honden schoven ze naast elkaar, hun boek op tafel, precies ”zoas ’t heurt”.
De eerste vijf minuten ging het beeldig. De tweede vijf minuten ging het niet onaardig. De derde vijf minuten begon de ellende, al was het werkelijk goed verbloemd. Ze duwden met hun ellebogen zo hard mogelijk tegen elkaar, zonder een krimp te geven. Marnix pakte sluw een pen af van Gerben, Gerben kneep hem zonder blikken of blozen in zijn dijbeen. Marnix veerde iets op, liep rood aan, maar bleef onafgebroken naar het bord staren, alsof ik uitlegde hoe je een karper vangt in plaats van hoe je het lijdend voorwerp vindt. Helaas ziet mijn geoefend oog alles. Of nou ja, ik zie denk ik 10 procent van wat er werkelijk gebeurt, maar laat me gewoon even in de illusie dat ik altijd alles zie. Dat geeft mij het gevoel dat ik de boel volledig onder controle heb.
Toen Gerben, na een waarschuwing van mijn kant, de etui van Marnix op de grond duwde, was het uit met de geit. En dat zei ik ook: ”Lieve heren, het is uit met de geit.” Ik overwoog even om een geit na te doen, om aan te geven dat het mij niet interesseerde, dat ze alleen zichzelf ermee hadden. Maar dat vond ik toch iets al te onprofessioneel. ”Marnix, jij komt weer hier zitten”, zei ik, en ik klopte op de tafel voor mijn bureau. Met grote, verbaasde ogen keken ze me aan. Zo onrechtvaardig vonden ze het. Ze deden toch niks? ”Mevrouw, u bent zó streng!” Mokkend verhuisde Marnix met tas en al naar voren. ”Gezellig”, zei ik kneuterig. ”Zo bij mij vooraan.” Marnix bokte. Verbolgen. Maar tijdens de etenspauze vroeg ik hem: ”Hoe doe je dat eigenlijk? Karpers vangen?” Toen ontdooide hij en aten we samen onze boterhammen. Hij een broodje pindakaas en ik een broodje appelstroop. Soms is lesgeven zo eenvoudig.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
