Het is halverwege de dinsdagavond als mijn man opstaat van de bank. „Ik ben moe, ik ga naar bed”, deelt hij mee. Ik kijk hem geschokt aan. „Maar het is hálftien!” Ik weet heus wel dat hij vroeg, vroeger dan ik, uit bed moet. Maar voor mij begint de avond net.
Ik ben altijd al een avondmens geweest. Het zit diep in mijn genen. Dat is gezellig op verjaardagen. En handig als je de volgende morgen een deadline hebt en nog even tot over twaalven doortikt. Maar het is ook heus ingewikkeld. Als de kinderen om halfzeven op mijn bed springen. Als er wordt verwacht dat je je schikt naar de tijden van school en werk en al het andere wat naar mijn idee best een uurtje later mag.
Natuurlijk, het is ook mijn diepe verlangen om iedere dag om zes uur op te staan. Om in alle vroegte te ontwaken, stille tijd te houden en iets te proeven van ”de morgenstond heeft goud in de mond”. Maar als ik het probeer, voelt het alsof ik een jetlag heb en verlang ik halverwege de middag alleen maar naar mijn bed.
Ik vraag het Google: „Kan ik een ochtendmens worden?” Er is genoeg te vinden. Ervaringsverhalen, meningen van deskundigen. Ik lees over chronotypes en de biologische klok en ontdek dat er een wetenschappelijke verklaring is voor het feit dat ik het liefst de dekens ver over mijn hoofd trek als de wekker om halfzeven rinkelt. Kijk, dat troost toch.
De volgende morgen is het nog donker als de slaapkamerdeur langzaam kiert. Een klein meisje in pyjama gluurt om het hoekje. Ik glimlach. Een paar jaar geleden had ik gezucht. Geprobeerd om haar terug te leggen. Maar al lukt het me niet om mijn bioritme om te gooien, ik leer wel iets anders. Ik probeer elke nieuwe morgen dankbaar te ontvangen. Want elke dag is een geschenk. Of je nu een ochtend- of een avondmens bent.
Alette Koornneef is getrouwd en moeder van drie jonge kids. Woont in de buurt van de Goudse glazen. Schildert met woorden en tekentablet.
Lees verder
Lees het hele artikel in Terdege. Nog geen abonnee?
