Met enige regelmaat schrijft hij blogs over zijn meervoudig gehandicapte dochtertje Joëlle (8). Johan Riezebos (40) uit Ermelo geeft daarmee in een inkijkje in zijn gezin, waarin heel veel draait om het verlenen van liefdevolle zorg. Het verdriet blijft. „Je hebt te maken met chronische rouw, die eerdere toe- dan afneemt. Maar het heeft ons ook afhankelijker van de Heere gemaakt.”
In februari 2012 wordt in het gezin van Johan en Lianne Riezebos (37) dochter Joëlle geboren. Ze is hun derde, na Willemijn (nu 16) en Matthias (nu 13). De gewone zwangerschap, gevolgd door een natuurlijke geboorte in het ouderlijk huis, loopt uit op lichte paniek. Nog geen halfuur na de bevalling is het meisje in de ambulance met daarin ook de vader op weg naar het ziekenhuis in Harderwijk. De moeder komt korte tijd daarna zo goed en kwaad als het gaat in een personenauto ook die kant op.
„Het was voor de verloskundige en voor ons direct duidelijk dat er met Joëlle het nodige aan de hand was”, zegt Johan. „Er waren tal van vergroeiingen in het mondgebied zichtbaar.” In het ziekenhuis heeft de arts die de baby onderzoekt geen idee wat er aan de hand is. Wel wordt er direct een neussonde ingebracht en gelet op de ligging van het kindje, omdat haar nek verstijfd blijkt te zijn. Diezelfde vrijdagavond wordt ze overgebracht naar de Isala Klinieken in Zwolle.
Omdat daar de aandoeningen eveneens onbekend blijken te zijn, volgt er na het weekend een opname in een ic-unit voor kleine kinderen in het Universitair Medisch Centrum Utrecht. Daar klinkt dezelfde boodschap: we hebben dit in de medische wetenschap niet eerder meegemaakt.
Lees het volledige artikel in Terdege.
