Jannie Eijmael-Verkade over de pastorie van Nieuwe-Tonge: genieten in villa kake

Door het ambt van haar vader leerde Jannie Eijmael-Verkade tal van plaatsen en pastorieën kennen. Die van Nieuwe-Tonge sloot ze blijvend in haar hart, net als het dorp. „Het was letterlijk en figuurlijk een dorp rond de kerk, met weinig gedoe.”

De reis van Dordrecht naar Nieuwe-Tonge is voor Jannie Eijmael-Verkade (60) al een feest. Minimaal eens per jaar brengt ze een bezoek aan het dorp. Daar was haar vader predikant in haar vroege kinderjaren. Het hart van het plaatsje wordt gevormd door de eeuwenoude kerk, omgeven door een gracht. „In de winter schaatsten we daar”, vertelt de klinisch psycholoog en psychotherapeut.

Pal naast het water ligt de Kerkring. Verwachtingsvol loopt de domineesdochter naar nummer 19, een kloek pand met een voorgevel van rode baksteen. „De oude pastorie”, meldt een naambordje. De deur wordt geopend door de Rotterdamse brandweerman Ronald Broere: korte broek, sportief shirt, sportschoenen en een pet op het hoofd. Drie jaar geleden verhuisde hij met echtgenote Marloes en hun twee zoons vanuit Capelle aan den IJssel naar Nieuwe-Tonge. „Kom binnen”, nodigt hij enthousiast. „U bent toch de dochter van een dominee die hier heeft gewoond? O ja, Verkade, Neem me niet kwalijk, het zijn er zo veel geweest.”

„Wij waren de laatste”, lacht Jannie. „Na ons vertrek is de kosterswoning pastorie geworden. Dat witte huis verderop.”

„Dat is ook nog een soort ziekenhuisje geweest”, weet Marloes. „Dat vertelde de buurman tenminste. Dick Exalto, die weet heel veel van de geschiedenis van het dorp en heeft een boek geschreven over de predikanten die in dit huis hebben gewoond.”

Janny Verkade- serie pastorie- RenateB (15)_preview.jpg

Janny Verkade- serie pastorie- RenateB (4)_preview.jpg

Villa kakelbont

De sfeer is gezet, nog voor we goed en wel over de drempel zijn. „Voor het eerst sinds 52 jaar”, mijmert Jannie, terwijl ze de hal in zich opneemt. „Het broertje onder me had het syndroom van Down en mocht hier rondscheuren op zijn driewielertje. Cor, de jongste, vluchtte soms de trap op om zich in veiligheid te brengen.”

De schuifdeuren die de woonkamer in tweeën deelden, zijn verwijderd. „Wat een zee van ruimte”, constateert de psychotherapeute verbaasd. De box van het kinderrijke gezin stond voor het raam met uitzicht op de tuin. „Ik was nummer vijf van de zeven en één jaar oud toen we hier kwamen wonen Tot je derde jaar moest je in de box blijven, maar dat duurde me te lang. Ik klom eruit en ging in de hoek van de vensterbank zitten. Daar heb ik nog een foto van.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 20-21, 18 juni 2024).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen