Intens

Soms is het ook een spanningsveld, want ze willen niet altijd de dingen horen die we zeggen, terwijl het wel gezegd moet worden. We kunnen ze niet altijd met fluwelen handschoenen aanpakken, maar willen wel liefdevol met ze omgaan. Het Babyhuis is geen hotel, waar alles op commando gebeurt, maar soms lukt het de moeders ook echt niet om iets te doen of een taak uit te voeren.

Dat zorgt ervoor dat er soms wrijving ontstaat. Miscommunicatie tussen mij en een moeder. Soms wordt er iets getriggerd bij ze waar ik geen weet van heb. Trauma´s die bij ze naar boven komen, het kleine meisje dat nooit gezien werd of een instellingsverleden met alleen maar regels die om de hoek komt kijken. De plek waar je een onderdeel was van het geheel, een nummer.

Het gebeurde een keer tijdens het ontbijt. Ik zat samen met een moeder aan tafel en ik was bezig achter de laptop. ´s Ochtends praat ik nog niet zoveel, zodat de moeders rustig op kunnen starten. Het was ook een dag dat ik zelf minder energie had en al een aantal dagen achter elkaar had gewerkt. Ineens zei de moeder tegen me: ‘Ik heb echt het gevoel dat je me niet mag.’ Verschrikt keek ik haar aan, het zal vast aan mijn gezicht te zien zijn geweest. Ik klapte mijn laptop dicht en vroeg: ‘Hè, dit raakt me, hoe kom je aan dat gevoel?’ Ze vertelde me dat ik naar de moeders die er al langer zaten altijd anders reageerde dan naar haar. Ze had het gevoel dat ik haar vervelend vond en daarom een beetje kortaf deed. Zelf had ik dat niet in de gaten gehad en ik vertelde haar dat ik bij nieuwe moeders inderdaad altijd aftast wie het zijn en hoe we samen het beste kunnen communiceren. Het is iets wat moet groeien en waar we ook eerlijk naar elkaar in moeten zijn. Het was goed dat ze dat aangaf, dan kon ik er voortaan op letten. Ze kon verder geen voorbeelden bedenken van situaties dat het gebeurd was.

Een week later had mijn collega hetzelfde met deze moeder en zo gebeurde het bij bijna alle collega’s. Op zulke momenten denken we met elkaar door over wat er achter kan zitten, maar belangrijker nog is dat we in gesprek gaan met de moeder zelf. Wat bleek? Haar leven lang had ze wanhopig gezocht naar aandacht. Ze had op verschillende plekken gewoond met verschillende opvoeders. Elke keer had ze het gevoel dat ze afgewezen werd of werd ze ook daadwerkelijk afgewezen. Ze vertelde me ook echt dat ze van aandacht houdt en dat ze later rijk en beroemd wil worden. Dat ze op grote podia zal staan en dat iedereen haar herkent op straat.

Een roep om aandacht en liefde. Het is wat elke moeder doet. Ze doen het allemaal op hun eigen manier. De ene wordt intens boos als er wat kruimels op de grond liggen, de ander irriteert zich aan het feit dat er een vork naast haar bord ligt terwijl ze nooit met een vork eet. Zaken waar je je over het algemeen niet aan zal storen of waar je je emoties geen ruimte voor geeft om je druk om te maken. Maar bij ons gebeurt het.

Dagelijks zijn we bezig om emoties te reguleren, in gesprek te gaan over dat wat hen triggert en om een positieve sfeer neer te zetten. Maar dat kost tijd, energie en aandacht.

En soms, soms heb ik er geen zin in. Soms heb ik er geen energie voor. Dan komt het echt uit mijn tenen als ik weer een gesprek aanga. Dan raakt het me dat ze door hun verleden elke keer zo uit hun slof kunnen schieten. Dan zou ik ze vast willen pakken en zeggen: Vertrouw me gewoon. Ik ben met je begaan en wil je zo graag helpen. Maar als ik dan naar ze kijk en bedenk waar het vandaan komt, welke rugzak ze moeten dragen, dan ga ik er weer voor. Dan is het soms al voldoende als ik naar ze luister, maar zeg ik ook wat het met mij doet. Dat dingen ook bij mij binnen kunnen komen, mij kunnen raken of kwetsen. Zeg ik soms duidelijk dat niet alle gedrag getolereerd kan worden. En dan is het goed. Want vaak hebben ze het meest behoefte aan duidelijkheid. Duidelijkheid die in liefde wordt vertelt.

Want ik ben niet van steen, maar net zo goed een mens als zij.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen