Huisarts en zakenman

De huisarts is in het Nederlandse zorgstelsel de spilfiguur. Maar het tekort aan deze dokters neemt snel toe door gebrek aan instroom en een toename van huisartsen die vroegtijdig stoppen, vaak vanwege alle administratieve sores. „In een tegenwoordige praktijk vloeit meer inkt dan bloed.”

Wie verwacht dat de huisarts van Garderen zijn patiënten aan huis ontvangt in een kloek Veluws pand, komt bedrogen uit. André Peters (55) betrok met zijn medewerkers een deel van de Dr. Kruimelstaete, vernoemd naar de markante orthopeed J.P. Kruimel, destijds inwoner van Garderen.

Het complex biedt onderdak aan achtentwintig gewone appartementen, acht zorgappartementen van verpleeghuis Norschoten en een medisch centrum. De praktijk van Peters met bijbehorende apotheek is daar slechts een onderdeel van. Een aantal vertrekken verhuurt hij aan fysiotherapeuten, een ergotherapeut, een psycholoog, een verloskundige, een huid- en oedeemtherapeut, een podotherapeut en een cesartherapeut. Ook het consultatiebureau van Garderen is in het centrum ondergebracht.

Peters volgde de opleiding tot huisarts in Engeland. Na afronding ervan, in 1997, keerde hij terug naar Nederland, waar hij eerst drie jaar door het hele land als waarnemer werkte „Om te ontdekken wat ik wel en niet wilde in een eigen praktijk.” Het is de breedte van het vak, die hem trok. „Ik heb overwogen chirurg te worden, maar als specialist word je in een keurslijf gedrukt. Je bent de hele dag bezig met één bepaald orgaan of een groep van organen. Als huisarts houd je je bezig met de mens in z’n totaliteit.”

Operaties

In de loop der jaren zag hij zijn beroep wel ingrijpend veranderen. „Het is socialer geworden. Dat maakt het mooier, maar ook tijdrovender. Dat is een probleem. Hoe krijgen we het allemaal geregeld binnen de beschikbare tijd? Ik heb gelukkig behoorlijk wat personeel; daar moet je heel zuinig op zijn. De vraag neemt toe, want het bord van de huisarts wordt steeds gevulder, en het aanbod neemt af.”

De invloed van de zorgverzekeraars op het medisch doen en laten werd steeds groter. Toch weet de huisarts van Garderen zich nog behoorlijk vrij. „Ik kan allerlei dingen doen die ik leuk vind, zoals echografisch onderzoek, reizigersvaccinaties, shockwave-behandelingen en kleine cosmetische ingrepen, zoals ooglidcorrecties. We hebben een speciale behandelkamer, met een operatietafel, een operatielamp en afzuigapparatuur.”

Voor deze verrichtingen krijgt hij ook patiënten van collega’s, uit een wijde omgeving. „Een aantal jaren ben ik assistent-chirurg geweest; het is leuk om die ervaring op peil te houden. De cosmetische ingrepen vallen onder de niet-verzekerde zorg, dus ik doe die buiten de zorgverzekeringswet om.”

Drempel

De drempel van de huisartsenpraktijk werd almaar lager. „Vroeger gingen mensen pas naar de dokter als er echt wat aan de hand was. Tegenwoordig komen ze ook voor kleine dingen. Geen probleem, ik wil graag laagdrempelig zijn, maar ook hierdoor neemt de druk op de huisarts toe.”

Een deel van de zorg werd hem uit handen genomen door zogeheten praktijkondersteuners, verpleegkundig specialisten. „Die begeleiden de patiënten met chronische somatische klachten zoals diabetes en longkwalen. Ook de ouderenzorg valt onder hen. Patiënten met psychische problematiek verwijs ik naar mijn praktijkondersteuner ggz. Dat ontlast me behoorlijk. Een bezwaar is dat je als huisarts de brede blik op je patiënten wat verliest. Sommige collega’s willen ook hun bijdrage aan de nachtzorg op de huisartsenpost afstoten. Daar ben ik niet voor. Dan laten we de zorg te veel verbrokkelen.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 15, 13 april 2022).

beeld: Niek Stam