Gezien worden

De week van de verjaardag brak aan. Op het laatste moment wist ze welke taart ze wilde en ze had bedacht om deze zelf te gaan maken. De ingrediënten kwamen op de boodschappenlijst en zodra de boodschappen binnen waren, ging ze aan de slag.

Niemand mocht er in de keuken komen en al helemaal niemand mocht haar helpen. Ze vertelde dat, wanneer de taart zou mislukken, ze alleen zichzelf de schuld wilde geven. Niet dat ze een ander voor de rest van haar verblijf als schuldige aan kon wijzen. In termen van schuld gesproken.

Uren besteedde ze die dag aan de taart. Elk vrij moment, tussen de slaapjes van haar kind door, stond ze met de mixer in haar hand. Toen ze me vertelde hoeveel geld er was uitgegeven aan de ingrediënten hoopte ik stiekem dat dit wel een heel unieke en lekkere taart zou worden.

´s Avonds deden we samen een spelletje. Ze had haar wekker gezet wanneer de taart uit de oven mocht en ging tussendoor telkens even kijken of de taart al de juiste vorm aannam. Er hing een brief op de oven dat die NIET opengetrokken mocht worden en telkens vroeg ze me of ze toch niet al iets eerder een kijkje mocht nemen of het goed was.

Het hele huis was bezig met de verjaardagstaart. En ik besefte me dat het hier om meer ging dan een taart. Ze was zenuwachtig voor haar verjaardag. Gehumeurd. De taart moest en zou goed lukken, anders zou ze falen. Het was in haar hoofd een heel groot project. Waar voor haarzelf veel van afhing. Als deze taart zou mislukken, zou het bevestigen wat ze altijd al dacht. Dat ze niets kon en niets waard was. Daarom hoopte ik stiekem met haar mee en moedigde ik haar aan dat wat ze nu al aan het doen was zo goed was. De uitdaging aan gaan om iets te doen wat heel spannend was.

Toen ik de dag erna binnenkwam, sleepte ze me bijna mee naar de koelkast. Haar ogen straalde en er stond een prachtige taart klaar. Ze moest nog de finishing touch doen en dat kon nog net voor het vieren van haar verjaardagsmoment.

Nadat de taart volledig klaar was, riep ze me weer. Ik was onder de indruk van het prachtige kunstwerk en maakte een gilletje. Mijn ogen werden een klein beetje vochtig. Ik zag daar in de keuken een vrouw staan met een hele grote mond waar veel mensen bang voor zijn. Maar dwars daardoor heen zag ik een hele kwetsbare vrouw. Een vrouw die bijna letterlijk riep om aandacht en om gezien te worden. Ik liep op haar af en gaf haar een knuffel. Ik vertelde haar hoe trots ik op haar was.

Ze kon niet wachten om de taart aan te snijden. Iedereen moest er bij zijn. We zetten het uitvoerig op de foto, stuurde het door en kregen positieve reacties. Daarna kwam het moment dat we de taart zouden proeven. We genoten. Omdat we proefden hoeveel tijd, liefde en energie er in deze taart was gestopt. Toen er nog een groot gedeelte van de taart over was, kregen we stukjes mee om uit te delen aan onze families en vrienden. Iedereen moest proeven hoe lekker de taart was.

Het was een geslaagd experiment. In een veilige omgeving ging ze de uitdaging aan om een stukje aan haar faalangst te werken. En dan kan je zelf soms stilletjes aan de zijlijn zitten, aanmoedigen wanneer dat nodig is en genieten wanneer er weer een overwinning is behaald.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen