Een zin die ons leven veranderde

Een maand geleden zijn we hier aangekomen. Het is nu echt definitief: we wonen in Canada.

Het is nog behoorlijk wennen en een vreemd gevoel. Na een lange tijd van voorbereiding en van wachten was het ineens zover. Het voelt tegelijk als de dag van gisteren dat onze dromen daadwerkelijk plannen werden.

Het is nu zo’n twee jaar geleden. De herfst had zijn intrede gedaan, wij zaten samen op de bank. Buiten was het al donker en waaide het, maar binnen bij de houtkachel was het heerlijk. Stilletjes samen, Henry achter zijn laptop en ik met een boek.

Hij zag op YouTube een boer in Manitoba, een andere provincie in Canada, die zijn koeien molk met een melkrobot van GEA. Laat hij nou met plezier elke dag aan GEA melkrobots sleutelen maar ook de droom hebben om dit werk voort te zetten in Canada...

Daarna was hij een beetje aan het rondkijken welke dealers er wereldwijd zaten. En ineens klonk het door de stille kamer: ‘Hee! Ze hebben ook een GEA-dealer in Chilliwack!’

Ik keek hem aan, hij keek grijnzend terug en ik wist direct dat deze zin veel voor ons leven zou gaan betekenen… Die zin heeft inderdaad ons leven veranderd.

Op dat moment zag ik het nog helemaal niet voor me. Écht emigreren, écht alles achterlaten… Ik kon niet geloven dat we dat daadwerkelijk zouden doen. Maar, zo nam ik me voor, ik wil het wél goed uitgezocht hebben. En dat konden we maar op een manier doen: we gaan ernaartoe.

Henry heeft kort daarna het bedrijf gemaild of hij eens een paar weken mocht komen oriënteren. We kregen een positief bericht terug.

We regelden alles om in het voorjaar van 2023 een paar weken in Chilliwack te verblijven en te proeven hoe het zou zijn als we daar als gezin een tijdje zouden wonen en werken.

Nog steeds was ik in de veronderstelling dat er veel zou moeten gebeuren om er écht naartoe te verhuizen. Natuurlijk hadden we een droom, maar er echt wonen was wel heel anders.

Het is nogal wat, wat je achterlaat. Maar niets zonder Zijn leiding. Op heel veel manieren werd het duidelijk dat we deze stap echt mochten zetten.

En nu, een ruim jaar na onze verkennende periode, wonen we er.

Onze hele huisraad staat nu op een ellenlange trein die straks op een paar kilometer van ons huis voorbij dendert richting de douane in Vancouver. We wachten met smart. Wat zal het fijn zijn om weer in ons eigen bed te liggen en op die ene bank te ploffen waar het allemaal serieus begon te worden.

We hebben zelfs al geinend tegen elkaar gezegd dat we de container met wildwesttaferelen van de trein halen als hij toch praktisch langskomt. Maar ach. Ons geduld is al aardig beproefd, we kunnen die paar dagen (of weken?) ook nog wel wachten totdat de verhuizers hem hier brengen.

Het laatste stukje van de emigratie is in zicht. Of begint het nu pas?