Een passende doopjurk

Had je Christine als kind verteld dat ze later een bedrijf in doopjurken zou hebben, dan had ze raar opgekeken, denkt ze nu. „Ik koos voor een agrarische opleiding, want ik wilde graag met dieren werken. En op naailes heb ik nooit gezeten.” Toch weten mensen van heinde en verre Christines Doopkleding inmiddels al tien jaar lang te vinden.

Christine Imthorn-Verdoold (Sleeuwijk, 1979) werkte aanvankelijk in een dierenpension, maar werd het schoonmaken wel zat. „Want dat is toch wat je 80 procent van de tijd daar doet.” Enkele administratieve baantjes volgden, tot ze –eenmaal getrouwd met een Katwijker en inmiddels in het dorp aan zee woonachtig– haar eerst kind verwachtte.

„Mijn man en ik hadden al besloten dat ik zou stoppen met werken als we kinderen mochten krijgen.” Maar vier kids later begon het toch wat te kriebelen. „Dan dacht ik: Zou ik er echt niet wat bij kunnen doen? Tegelijk wilde ik voor de kinderen thuis zijn, dus dat bleef lastig. Regelmatig naaide ik iets. Een jurk of rok voor mezelf of mijn dochter. Op naailes heb ik nooit gezeten, maar ik heb een supercreatieve moeder. Zij kan alles. Of je haar nu een lap stof geeft of een stuk hout, zij maakt er iets moois van. Van haar heb ik de ”basics” geleerd.” Niet altijd kwam ze veel aan naaien toe. „Je moet altijd zo veel zooi tevoorschijn halen en dat moest bij ons allemaal in de woonkamer, want we woonden met z’n zessen op een flatje. Toch vroeg mijn schoonzus of ik een doopjurk wilde maken, toen in 2012 bij haar nummer vijf op komst was. Ze wilde graag een eigen familiedoopjurk in nostalgische stijl. Dat was nog best moeilijk, met nieuwe stoffen, maar het lukte en ze was heel tevreden. Het onverwachte plezier dat ik erin had, maakte dat ik dacht: Ik zet gewoon een foto van die jurk op Marktplaats en ga er nog twee ontwerpen. Kijken wat er gebeurt… Een jaar later liet ik me inschrijven bij de Kamer van Koophandel.”

Het liep meteen storm?

„Nee. Dat past ook niet zo bij mij. Ik ben niet zo’n voortvarend type. Bovendien wilde ik niet enorm investeren. Als je met een gezin van één salaris moet rondkomen, neem je geen risico. Het was allemaal heel vrijblijvend. Als het niet zou gaan lopen, was het ook goed. Het eerste jaar had ik misschien vijf of zes klanten. Maar ik merkte wel dat het aantal toenam, naarmate ik meer naamsbekendheid kreeg. Toen kwam ook mijn eerste klant met een trouwjurk om te vermaken tot doopjurk. De opdrachten krijg ik inmiddels vanuit het hele land, mensen komen echt van heinde en verre en absoluut niet alleen uit de Biblebelt, maar ook uit Groningen of Limburg en zelfs uit België en Duitsland. Ik heb veel klanten uit de Syrisch-Orthodoxe Kerk, die wonen bijvoorbeeld in Enschede en Amsterdam. Zij doen vaak aan mond-tot-mond-reclame. Daar ben ik blij mee, want adverteren is voor een klein bedrijf echt duur.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 16, 25 april 2023).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen