De jaarwisseling is voorbijgegleden. Wat rest is een herinnering. Ik heb intens genoten van de warmte en gezelligheid in ons gezin, de heerlijke oliebollen, de kaarsjes op tafel. Maar ik ervaar de overgang van het oude naar het nieuwe jaar ook als weemoedig.
Het liefst trek ik me op de laatste dag van het jaar terug in mijn eigen cocon. Mijmerend over datgene wat is geweest in de voorbijgevlogen maanden van 2023. Om dat voor onze tieners inzichtelijk te maken, liggen er enkele A4’tjes op tafel waar alle gezinsleden om de beurt wat op kunnen schrijven. Dat is een jarenlange traditie. Het A4’tje met mooie herinneringen is al snel volgeschreven door zoon en dochter. Er zijn ook veel prachtige momenten geweest, waar we oprecht dankbaar voor zijn. Toch heb ik de neiging om eerst het A4’tje met moeilijke en verdrietige momenten in te laten vullen. Zelf kan ik niet meer schrijven, vanwege de verlammingen in mijn handen en armen, daarom schrijft Arno mijn gedachten op.
Wat speelt er ontzettend veel in de wereld om ons heen. Wat zijn er veel mensen getroffen door oorlogen, terreur, aardbevingen of overstromingen. De rampen leken over elkaar heen te buitelen.
Naast deze wereldwijde zorgen zijn ook de zorgen om mijn lichaam weer wat meer geworden. Zo zijn de verlammingen in met name mijn armen en rug toegenomen.
Ik stop maar, anders wordt het A4’tje met moeilijke momenten te vol, terwijl ik juist wil eindigen in oprechte dankbaarheid.
De geschiedenis van de Israëlieten in de woestijn komt in mijn gedachten. Wat was het wonderlijk dat God hen onderhield door het dagelijkse manna. Dit manna mochten ze oprapen voor één dag tegelijk. Troostvolle lessen liggen er in deze geschiedenis! Dagelijks mogen we het van God verwachten. Voor één dag tegelijk. Ook in 2024.
Terwijl Jolanda Rodenburg, getrouwd en moeder van twee kinderen, steeds meer beperkt wordt door een progressieve spierziekte, kijkt ze vooral naar de zegeningen die ze ontvangt.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Abonneer je op Terdege magazine
Nu slechts 9,95 p/mnd
