Een ander hart

Van het ene moment op het andere viel het leven van Daniël Dekker (25) stil. Zijn hart werkte nauwelijks meer. Samen met zijn verloofde Marije Brandwijk (23) wachtte hij vierenhalf jaar op een donorhart. Nu hij herstelt van de transplantatie, durven ze voorzichtig naar de toekomst te kijken. “Er wordt voor ons gezorgd, daarom vinden we de onzekerheid niet zo erg.”

We spreken elkaar in het ouderlijk huis van Marije in Sliedrecht. De trouwkaart staat te pronken op de kast. Daniël is zelf vanuit zijn woonplaats Noord-Scharwoude naar zijn verloofde gereden. Autorijden mag hij sinds een paar weken weer. Hij heeft net een biopt achter de rug in het ziekenhuis. Dat ging niet vanzelf. „Meteen maakte ik me zorgen en zag ik mezelf alweer in het ziekenhuis liggen”, erkent Daniël. Een plek die ze beiden de afgelopen jaren meer dan genoeg hebben gezien. Hun eerste afspraakje vindt er zelfs plaats, terwijl Marije gewapend met tompoucen het hart van haar aanstaande verovert.

Slecht nieuws

Daniël kampt al heel zijn leven met een spierziekte. Door gebeden tijdens een genezingsdienst verbetert zijn situatie aanzienlijk. In het dagelijks leven kan hij daardoor behoorlijk functioneren. Hij schrijft zich in voor de opleiding medischinstrumentatietechnicus in Schiedam. Als hij daar in de omgeving woonruimte zoekt, kan hij bij kennissen in Bleskensgraaf terecht. Daniël en Marije komen bij elkaar in de klas. „Ik vond haar meteen al interessant”, grijnst Daniël. Elke dag fietst hij 8 kilometer naar het treinstation in Sliedrecht. „Op een dag kwam ik het viaduct niet meer op.”

Na de verbetering van de spierziekte komt deze terugval als een verrassing. Daniël voelt meteen dat het niet goed zit. Het nieuws dat hij uit het ziekenhuis in Alkmaar krijgt, slaat in als een bom. Zijn hart functioneert nog maar voor 10 procent. De enige optie is een harttransplantatie. Vanaf dat moment staat hij onder behandeling in het Erasmus MC te Rotterdam.

Trouwplannen

In die periode appen Marije en Daniël „echt heel veel.” Marije: „Voordat we officieel een relatie kregen, heb ik veel met mijn ouders gepraat. En met mijn opa, die vroeger in het ziekenhuis werkte. Ik vroeg me af: kan ik dit wel aan? Kan ik echt naast Daniël staan? Ben ik daar mentaal sterk genoeg voor? Kan ik hem helpen?” Een relatie met elkaar aangaan, is voor hen niet zomaar iets. Daniël: „We vonden allebei dat als we een relatie zouden krijgen, dit dan ook blijvend moest zijn. We zeiden eigenlijk toen al tegen elkaar dat we wilden trouwen. Onder voorbehoud dan.” Marije knikt. Een onbezorgde verkeringstijd zit er niet in. „Het was meteen heel serieus. Je bent ook met heel andere dingen bezig.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 17, 12 mei 2021).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen