Ds. W. Silfhout: Israël verdient een vaste plaats in het ambtelijke gebed

Israël had in het denken van ds. W. Silfhout, emeritus predikant binnen de Gereformeerde Gemeenten, geen bijzondere plaats. In de zondagse erediensten werd nooit voor het volk gebeden, in de prediking werd er geen aandacht aan besteed. Noch in de oud gereformeerde gemeente van Rhenen waar hij kerkelijk opgroeide, noch in de gereformeerde gemeente van Apeldoorn waarbij hij zich op 27-jarige leeftijd aansloot. Als het over Gods volk ging, dacht hij aan mensen in eigen kring die door Gods Geest waren wedergeboren. Niet aan het Joodse volk. „Daarop ben ik pas betrokken geraakt nadat ik de vraag kreeg of ik iets zou willen doen voor het destijds net opgerichte deputaatschap Israël van de Gereformeerde Gemeenten. Dan ga je je wat verdiepen in de plaats van Israël in de Bijbel. Daardoor ontdekte ik dat er nog veel onvervulde beloften zijn voor het Joodse volk. Je krijgt dan vanzelf ook liefde voor de Joden. Niet omdat het altijd zulke plezierige mensen zijn, maar vanwege hun bijzondere plaats in Gods handelen. Nog steeds. Daarvan ben ik overtuigd geraakt. Kijk je naar de omstandigheden, dan zie je er weinig van. Israël is voor het grootste deel heel seculier, maar God gaat door met het vervullen van Zijn beloften. De wijze waarop, kunnen wij niet invullen. Wel weten we dat Gods raad zal bestaan.”

Het gevoel van verbondenheid met het Joodse volk nam toe door zijn bezoeken aan Israël en met name aan de jonge gemeente Nechema in Nazareth Illit. „De eerste die ik daar mocht dopen, was een ex-moslim. De tweede een Joods meisje. De gemeente in Nazareth bestaat uit mensen met alle mogelijke achtergronden, zowel religieus als etnisch. Het laat zien dat God Zijn gemeente bouwt uit Joden en heidenen en dat het geloof in de Heere Jezus de grootste tegenstellingen overbrugt.”

U stelt in uw jongste boekje dat er een verband is tussen het genadewerk in het hart en het kijken naar Israël.

„Dat schreef ik naar aanleiding van een gesprek met een Arabische voorganger. Die zei tegen me: „Toen God me een nieuw hart gaf, kreeg ik niet alleen liefde tot Hem, maar ook tot het Joodse volk.” Dat trof me.”

Zonder liefde tot het Joodse volk is er geen genade?

„Je kunt de stelling niet omkeren. Elke kring kent zijn blinde vlekken. Onder ons was dat het Bijbelse zicht op Israël. In de Gereformeerde Gemeenten hebben ds. Zijderveld en ds. Bogaard daarop gewezen. Afgezien van een enkeling had in ons kerkverband niemand aandacht voor het Joodse volk.”

Hoe dient Bijbels zicht op Israël concreet gestalte te krijgen?

„Dat is niet zo eenvoudig. Tegenover een vergeestelijken van teksten die over Israël gaan, staat een verheerlijken van alles wat Israël doet en een uitleg waarin het alleen over Israël gaat. Belangrijk is een zorgvuldige exegese. Neem de tekst uit Psalm 46 die zegt dat de beekjes der rivier de stad Gods zullen verblijden. Jeruzalem kent geen rivier. De kanttekeningen bij de Statenvertaling wijzen op de bronnen van Siloam en Gihon, maar die kun je geen rivier noemen. Je kunt je voorstellen dat predikanten zo’n tekst daarom direct gaan vergeestelijken. Maar het gaat wel over de stad Gods, waarmee de Bijbel altijd Jeruzalem bedoelt. Daar kun je niet omheen. De oplossing van het probleem ligt in het gegeven dat ook in de psalmen zinnebeeldige voorbeelden worden gebruikt. De beekjes der rivier wijzen op de stromen van genade die Christus heeft verworven, waardoor er ook voor Jeruzalem en het Joodse volk zaligheid is.”

Lees het hele interview met ds. Silfhout in Terdege (nr. 10, 30 januari 2024).

beeld: Sjaak Verboom