Ds. W.L. van der Staaij: verkondiger van goed nieuws

Vrijwilligers leggen de laatste hand aan de renovatie van de christelijke gereformeerde kerk van Scheveningen. Het voorste deel van het gebedshuis is omgevormd tot pastorie. De oude predikantswoning met een bijbehorend stuk grond werd aangekocht door de naastgelegen Deutsche Internationale Schule. De opbrengst gaf de sterk geslonken gemeente de financiële ruimte voor de ombouw en renovatie van het kerkgebouw. Er gingen vele jaren van onderzoek en afgeblazen plannen aan vooraf. Het stemt de huidige predikant, ds. W.L. van der Staaij (47), dankbaar dat het nu mogelijk is gebleken om kerk en pastorie te combineren. „Zeker voor de oudere generatie was de verkoop van de oude pastorie een hard gelag, maar je moet reëel zijn. Het huidige ledental ligt rond de 200 leden en doopleden. Je mag dankbaar zijn als dat zich wat stabiliseert.” Zeven jaar geleden werd de voormalige journalist tot predikant bevestigd. Op de middelbare school ontstond zijn belangstelling voor journalistiek. Vanuit die interesse ging hij aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam maatschappijgeschiedenis studeren, met als specialisatie media en cultuur. Tot zijn vreugde was hij voor zijn stage welkom bij het Reformatorisch Dagblad. „Dat was in een bepaald opzicht het bedrijf van mijn dromen.” ## Nieuwsmanager Na zijn afstuderen lagen de banen bij het RD niet voor het oprapen. De enige beschikbare post was die van redacteur digitale media, destijds een nieuwe tak binnen de redactie. „Die kans heb ik aangegrepen.” Daarna was hij jongerenredacteur, redacteur binnenland en verslaggever. Hij eindigde zijn journalistieke loopbaan als nieuwsmanager. Met zijn verhuizing naar Elburg, vrij kort na het trouwen, maakte hij de overstap van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland naar de Christelijke Gereformeerde Kerken. „In 2005 ben ik tot diaken bevestigd. De tekst voor de bevestigingspreek was: „Mijn zoon, geef Mij uw hart.” Diep vanbinnen wist ik toen dat ik niet altijd diaken zou blijven. Op de bodem van mijn hart was het verlangen gelegd om me helemaal te mogen wijden aan Gods dienst.” :::author_streamer 1::: De geestelijke ommekeer in zijn leven had plaats in de eerste huwelijksjaren. „Toen ging de Heere doorwerken in mijn leven en ervoer ik regelmatig een drang om zelf Zijn Woord uit te dragen. Maar was het nu enkel een begeerte of Gods roeping? Dat was voor mij een worsteling.” ## Opgelucht Vooral met echtgenote Aartje deelde hij vanaf het begin zijn gevoelens en vragen. Het duurde uiteindelijk tot 2011 eer hij zich bij het curatorium van de Christelijke Gereformeerde Kerken meldde. „In die tussenliggende jaren heb ik veel punten gezet waarvan de Heere steeds een komma maakte. Ik had allerlei bezwaren. Bij het RD had ik het goed naar mijn zin en het bedrijf gaf een stuk zekerheid. Ik voorzag dat het predikantschap in mijn kerk heel wat onzekerheid zou veroorzaken. Daar had ik geen zin in. Nog zwaarder wogen allerlei andere bezwaren, zowel van geestelijke als persoonlijke aard.” :::photo_gallery 1::: Zijn predikant van destijds, ds. M.A. Kempeneers, leek die bezwaren in een pastoraal gesprek te delen en zelfs te onderstrepen. „Naar mij later bleek, volgde hij daarmee het voorbeeld van Spurgeon: als het van God is, laat de roeping zich niet verdringen. Na dat gesprek was ik echt opgelucht. Toch liet de gedachte me niet los en kwam het verlangen steeds weer terug. De vreugde in mijn werk bij het RD werd ook kennelijk afgebroken.” ## Droogte De dag waarop hij 32 jaar werd, wilde hij gewoontegetrouw de psalm van zijn leeftijd lezen. „Maar dat ging niet. Zonder dat ik het kon verklaren, werd ik gedrongen om Jeremia 17 te lezen. Daarin staat: „In een jaar van droogte zorgt hij niet, en houdt niet op van vrucht te dragen.” Ik zei tegen mijn vrouw: „Wat het is, weet ik niet, maar ik krijg een moeilijk jaar.” De maand daarop werd hij onverwachts geveld door verschijnselen van een burn-out. Zijn moeder, aan wie hij zich zeer verbonden wist, werd al zieker en overleed na een halfjaar. Een paar weken na de begrafenis kreeg zijn dochtertje tijdens het ontbijt een pot gloeiend hete thee over zich heen. Met zeer ernstige brandwonden werd ze opgenomen op de intensive care van het brandwondencentrum in Groningen. „Aartje bleef daar, ik zat nog steeds met die burn-outklachten en moest door gemeenteleden naar Groningen worden gereden. Dat was een diepe les in afhankelijkheid.” ## Bemoedigingen Tegelijk waren er bijzondere bemoedigingen. „Mijn moeder was geestelijk een gesloten vrouw, maar de dinsdagmiddag voor haar sterven kreeg ik een heel open gesprek met haar. Aan haar bed ervoer ik sterk: dit werk zou ik altijd willen doen. Zowel rond haar overlijden als in het ziekenhuis in Groningen werd ik steeds op onverwachte wijze gewezen op datgene waarmee ik liep. Zo nam de Heere in Zijn voorzienige leiding al mijn bezwaren één voor één weg.” :::author_streamer 2::: Mede vanwege de moeilijke omstandigheden kreeg het gezin de mogelijkheid om in Ouddorp op vakantie te gaan. „Zondagmiddag bezocht ik daar een extra dienst. De preek ging over de genezing van de blindgeborene: „Dit is geschied opdat de werken Gods in hem zouden geopenbaard worden. Ik moet werken de werken Desgenen Die Mij gezonden heeft, zolang het dag is.” Toen bleef er voor mij maar één weg over.” ## Attest Ds. Kempeneers toonde zich niet verbaasd. Na het ontvangen van een attest van de kerkenraad schreef de RD-journalist de brief aan het curatorium van zijn kerkverband om zich aan te melden. Toch sloeg enkele weken na het verzenden de twijfel weer toe. „Ik heb een tweede brief geschreven met het verzoek om de eerste als niet-verzonden te beschouwen. Aartje stond buiten bij de waslijn; zij wist van niets. Ik liet haar nog wel de tekst van de tweede brief lezen. Toen ze die uit had, scheurde ze hem doormidden en zei: „Als deze brief van de Heere is, mag je hem opnieuw gaan schrijven.” Dat heb ik niet gedaan. Het was inderdaad een epistel van mezelf.” In de week voor het admissie-examen in Apeldoorn raadpleegde hij allerlei werken van oudvaders, om nog eens te lezen wat zij over de roeping tot het predikambt hadden gezegd. „Uiteindelijk hield ik alleen hét Boek over; het Woord van de Heere. Tijdens het gesprek met de curatoren was het alsof er een last van me afviel. Nu had ik gedaan wat ik moest doen, het was aan de Heere om die mensen duidelijk te maken wat Zijn weg was. Dat gaf zo’n heerlijke rust. Ds. J.M.J. Kieviet mocht de laatste vraag stellen. Die zal ik nooit vergeten. „We hebben gehoord dat je het móét, maar wíl je het ook?” Op dat moment kon ik volmondig ja zeggen. De Heere heeft de weg voor me gebaand.” ## Wonderlijk gezorgd Zowel binnen de familiekring als onder collega’s werd het bericht welwillend ontvangen. „Niet overdreven uitbundig, maar sympathiek en positief. Vanuit het bedrijf heb ik de jaren erna alle medewerking gekregen om studie en werk te kunnen combineren. Gemiddeld werkte ik zo’n twee dagen per week. Het waren wel tropenjaren.” Ook financieel waren de gevolgen fors. „Studeren betekende in mijn geval parttime gaan werken, met hoge studielasten. Ik had al een volledige universitaire studie achter de rug, dus aan de Theologische Universiteit Apeldoorn moest ik in plaats van het gewone collegegeld het instellingsgeld betalen. Destijds een paar duizend euro per jaar. En dat zes jaar lang, met een opgroeiend gezin. Toen ik aan de studie begon, hadden we vier kinderen. Tijdens de opleiding zijn de twee jongsten geboren.” God zorgde echter op wonderlijke wijze. „Het was niet altijd gemakkelijk, maar we zijn werkelijk nooit iets tekortgekomen. Het collegegeld is elk jaar voor me betaald door anderen die gezegend waren met een bepaalde rijkdom en het als hun roeping ervoeren om voor mij de studie mogelijk te maken. Aanvankelijk wist ik niet van wie het geld afkomstig was. Ik herinner me nog goed dat ik de eerste nota voor het instellingsgeld in mijn postvak op de universiteit zag liggen. In dezelfde tijd kreeg ik te horen dat anderen dat voor hun rekening wilden nemen. Dan kun je alleen maar diep verwonderd zijn. Zo zorgde de Heere steeds op allerlei wijze, ook door de steun van familie en gemeenteleden.” ## Offers Op de studie kijkt hij met gemengde gevoelens terug. „Je bent al op leeftijd en hebt een gezin. Daardoor was ik veel meer dan tijdens mijn eerste studie gericht op resultaat. In dat opzicht keek ik weleens met een zekere jaloezie naar de studenten voor wie het de eerste studie was. Die stonden er veel relaxter in. Vooral in het begin had ik vaak aanvechtingen. Ga ik het wel redden? Uiteindelijk mocht ik cum laude afstuderen. Dat onderstreept hoezeer de Heere ons heeft geholpen, want ook van mijn vrouw en kinderen heeft de studietijd offers gevraagd.” :::inline_article 1::: In 2017 rondde hij de opleiding af. Het jaar daarop ontving hij het beroep van de gemeente in Scheveningen. De periode van wachten verontrustte hem niet. „Ook toen stagneerde het beroepingswerk in onze kerken. Op wonderlijke wijze werd de gemeente van Scheveningen op mijn hart gelegd. In juli 2018 ben ik er bevestigd door ds. Kempeneers en kwam er een definitief einde aan mijn werk bij het Reformatorisch Dagblad.” Van zijn journalistieke loopbaan plukt hij vooral indirect de vruchten. „Door mijn werk als nieuwsmanager heb ik het nodige gezien en gehoord van wat er speelt in maatschappij en kerk, dus je bent niet zo snel van streek. Daar staat tegenover dat een gemeente van iemand die op latere leeftijd predikant wordt, misschien wat meer verwacht. Terwijl je met je gevorderde leeftijd in zekere zin wel een beginneling bent.” ## Goede Boodschap Ondanks de vele verdrietelijkheden op het kerkelijk erf verlangt hij niet terug naar zijn werk bij de krant. „Daar was ik vooral bezig met het doorgeven van slecht nieuws. Nu mag ik de goede Boodschap verkondigen. De beste Boodschap, te midden van alle kerkelijke ellende. „Dient de Heere met vreze en verheugt u met beving”, zegt de dichter van Psalm 2. Dat herken ik. Er zijn veel omstandigheden die je twijfelmoedig kunnen maken, maar de verwondering en dankbaarheid overheersen. Er is steeds een opzien en een uitzien.” :::author_streamer 3::: Hoewel hij uit eigen ondervinding weet dat God op latere leeftijd tot het predikambt kan roepen, is de christelijke gereformeerde predikant beducht voor een overwaardering daarvan. „Alsof die weg kenmerk van het ware zou zijn; of in ieder geval van het beste. De Reformatie en Nadere Reformatie lieten een ander geluid horen en een andere praktijk zien. In die tijd gingen jongemannen al vroeg theologie studeren. Zo zijn al onze oude schrijvers predikant geworden. Vaak werden ze er door hun ouders al op voorbereid. Het is niet toevallig dat sommige families zo veel predikanten hebben geleverd. Late roepingen zijn uitzonderingen, niet het gangbare patroon. Wat is er mooier dan jong predikant te worden en lang te mogen arbeiden in Gods dienst?”

Ds. W.L. van der Staaij: verkondiger van goed nieuws

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Ds. W.L. van der Staaij: verkondiger van goed nieuws

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram