Ds. G.M. van Putten: Geleidelijk ontdekte ik dat van studeren houd

Achter de pastorie aan de Burgemeester Lodderstraat in Opheusden ligt, wat verscholen, een royaal tuinhuis. Het werkvertrek van de predikant, waar hij ook gasten kan ontvangen. Ds. G.M. van Putten (36) –kortgeschoren kapsel, zwarte trui– heeft net de hond uitgelaten en is in de keuken van het woonhuis koffie voor zijn bezoek aan het zetten. „Gaat het allemaal lukken”, lacht echtgenote Riemke. De voormalige marechaussee, vader van vijf zoons, groeide op in Gouda. Het ouderlijk gezin behoorde tot de gereformeerde gemeente, maar door zijn huwelijk met Riemke kwam hij in de gereformeerde gemeente in Nederland terecht. Zijn maatschappelijke loopbaan had hij als kind al helder voor ogen. „Ik wilde politieagent of soldaat worden. Het werd de marechaussee. Ik begon met wachtlopen bij de paleizen. Later was ik in Rotterdam algemeen opsporingsambtenaar. We hebben als gezin ook nog een jaar op Bonaire gewoond. Daar deed ik onder meer recherchewerk.” In augustus 2015 kwam er totaal onverwachts een wendding in zijn leven. „In een leesdienst heeft de Heere me stilgezet door een preek van ds. N.H. Beversluis, over de geestelijke wapenrusting. Tot die zondag hing de kerkgang er een beetje bij, maar God greep in. Daardoor kwamen heel andere zaken centraal te staan. Als militair meende ik alles goed voor elkaar te hebben, maar de Heere liet me zien dat ik de geestelijke wapenrusting volledig miste. Vanwege eigen schuld verkeerde ik buiten Zijn gunst en gemeenschap.” ## Heimwee Hij was al aangenomen voor zijn nieuwe taak op Bonaire. „Ik had niet de moed om de beslissing terug te draaien. In oktober zijn we vertrokken.” Al snel sloeg bij Riemke de heimwee toe, dusdanig dat het gezin eind 2016 terugkeerde naar Nederland. „Ik had een ander soort heimwee. Naar God. We verstonden elkaar destijds niet. Elk liep met zijn eigen gemis.” Terug in Nederland trad hij toe tot een team voor hoog-risicobeveiliging, dat de schakel vormt tussen de politie op straat en een antiterreureenheid. „Geestelijk begon ik me al aardig een veranderd mens te voelen, maar onder een preek van ds. Van der Tang hoorde ik maar één ding. „Gaat weg van Mij, Ik heb u nooit gekend.” Alles wat ik dacht te hebben, sneed de Heere af. Het werd een onhoudbare zaak. In datzelfde jaar is het kerstfeest voor me geworden, onder een preek van ds. Geuze over Lukas 2 vers 11. „Vreest niet, want ziet, ik verkondig u grote blijdschap, namelijk dat u heden geboren is de Zaligmaker welke is Christus de Heere in de stad Davids.” Ik mocht zien dat de zaligheid buiten mezelf ligt, in die ene Naam onder de hemel gegeven. Daarna had ik voor mijn ziel een goede tijd, waarin de Heere me onderwees in de verdorvenheid van mijn bestaan, maar ook in wat het Hem heeft gekost om de zaligheid te verdienen voor de Zijnen.” ## Vrees Riemke knapte na de terugkeer naar Nederland snel op. „En ik had het in mijn nieuwe functie bij de Marechaussee prima naar mijn zin. Om officier te kunnen worden, begon ik aan een hbo-studie rechten, in de avonduren.” De latente overtuiging dat God ander werk voor hem had, probeerde hij te onderdrukken. De doorbraak kwam tijdens een avondmaalsdienst in 2019. „Aan de tafel had ik het heel goed. Verwonderd keerde ik terug naar de bank, waarna het slot van het formulier werd gelezen. De laatste regel sloeg in. „Daarom zal mijn mond en hart des Heeren lof verkondigen, van nu aan tot in der eeuwigheid.” Het was alsof de Heere zei: „Nu ga je aan het werk in Míjn Koninkrijk.” Thuis heb ik gebeden: „Als het echt van U is, wilt U het dan nu bevestigen.” Ik sloeg mijn Bijbel open en las de tekst uit Handelingen 18: Zijt niet bevreesd, maar spreek en zwijg niet.” De vrees was voor de jonge marechaussee zeer concreet. „Eén onderdeel van mijn werk vond ik heel moeilijk: als groepscommandant een briefing geven. Dan stond ik met klotsende oksels voor de jongens. Hoe moet je dan dominee worden? Het onderzoek van Gods Woord gaf me vreugde; ik vond het ook fijn om er met anderen over te spreken, maar dat is iets anders dan preken voor een gemeente. Tot mei 2020 heb ik ertegen gevochten. Mijn vrouw zag het ook niet zo zitten.” ## Curatorium De oproep in het kerkelijk blad De Wachter Sions voor aanmelding bij het curatorium schoof hij terzijde, met de gedachte er nog een jaar over te zullen denken. „De zondag voordat het curatorium vergaderde, liet de Heere me zien dat ik op een verkeerde weg zat. ’s Avonds heeft Hij me door de Zondag van de Catechismus die aan de beurt was met Zijn liefde ingewonnen. Ik wist nog steeds niet hoe het moest, maar wilde gaan in Gods weg.” De termijn voor het aanvragen van een attest was intussen verlopen. Na overleg van ds. Geuze met de andere curatoren mocht hij zich de volgende avond toch bij de kerkenraad melden, waar hij een attest ontving. De week erna zat hij in Barneveld tegenover de curatoren, die vrijmoedigheid ontvingen om hem aan te nemen. „Het was een emotioneel moment voor me toen de voorzitter zei dat hij een vreugdevolle mededeling had.” Voor Riemke kwam die niet als een verrassing. „Ze zag er nog steeds tegenop, maar wist dat het de weg van de Heere was. Daar was ze het al eerder mee eens dan ik.” In ds. Geuze had hij al die jaren een geestelijke vader. „Hij wist wat er op mijn hart lag. Als ik daarover met hem sprak, luisterde hij rustig, zonder me te ontmoedigen of juist een voorzet te geven. Echt een pastor.” ## Respect De beslissing van het curatorium leidde voor het gezin tot verandering van woonplaats. „Omdat ds. J. Roos verantwoordelijk is voor de opleiding, moesten we van Gouda naar Barneveld verhuizen. Dat had ik me niet gerealiseerd. Op de dag dat de verhuizers ons huis leeghaalden, stormde het vanbinnen. Tot de Heere overkwam met de tekst: „Eén is uw Meester, namelijk Christus.” Die woorden zijn de rode draad geworden in mijn leven, tot op de dag van vandaag.” :::photo_gallery 1::: Collega’s bij de Marechaussee informeerden of hij gek was geworden. „De dag nadat ik een attest ontving, kreeg ik een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek in verband met een officiersfunctie. Ze vonden het onbegrijpelijk dat ik die kans liet schieten.” Zijn superieuren reageerden begripvol. „In de sfeer van: mooi dat je je hart volgt. Zo ken ik Defensie ook. Het lijkt een harde wereld, maar ik heb er altijd veel verbinding en respect ervaren.” September 2020 begon hij aan de opleiding in Barneveld. Daar was intussen woonruimte geregeld, net als de studie bekostigd door het kerkverband. „Dat is een enorme luxe, dat realiseer ik me heel goed.” De sociale consequenties waren wel pittig. „Ik ben iemand die graag beweegt en in een team werkt. Ineens zat ik in m’n eentje achter een bureau, of in de studeerkamer van een docent. Twee dagdelen per week bij ds. J. Roos, een dagdeel bij ds. J.A. Weststrate in Elspeet, een dagdeel bij M. Meijering in Opheusden en een dagdeel bij Alexander Thomson in Dordrecht, voor Hebreeuws en Grieks. Vooral Hebreeuws was een kluif. Meer dan eens zat ik vervuld met zelfmedelijden achter de computer en dacht ik met heimwee aan de hindernisbaan. Geleidelijk veranderde dat en ontdekte ik dat van studeren houd. Met name de Institutie van Johannes Calvijn, de werken van dr. A. Comrie en die van ds. G.H. Kersten hadden en hebben de liefde van mijn hart.” ## Spreekangst Zijn angst om voor publiek te spreken, bleef hij houden. „Tijdens de studie gaf ik al catechisatie en leidde ik soms een rouwdienst. Dan hád ik het me toch benauwd. Ik kreeg de woorden amper uit mijn keel. Gelukkig gaf de Theologische School me de ruimte om een tweedaagse training voor het overwinnen van spreekangst te volgen. Die heeft de Heere echt willen gebruiken. Aan het einde van de training hielden alle cursisten een verhaal over iets wat hen na aan het hart lag. Ik heb daar mijn eerste preekje gehouden, over de verloren zoon. Iedereen zat met eerbied te luisteren. Dat ervoer ik als heel bijzonder.” Voor zijn eerste preek als proponent, in Aalsmeer, koos hij 2 Korinthe 7 vers 10 als tekst: „Want de droefheid naar God werkt een onberouwelijke bekering tot zaligheid; maar de droefheid der wereld werkt de dood.” Tijdens het jaar voor het proponeren werd de vacante gemeente van Opheusden al op zijn hart gebonden. Het militaire verleden ging steeds meer vervagen. Nadat hij kandidaat was gesteld, kreeg hij een kleine dertig beroepen. „Zo werkt dat bij ons, dat weet je. De nood van het predikantentekort is groot. Dat voel je in zo’n situatie dubbel sterk. Je moet heel veel gemeenten teleurstellen. Naar de mens gesproken was Opheusden niet zo aangenaam. De gemeente is heel groot en heeft nogal wat meegemaakt. Daarom wilde ik er niet naartoe. Het is een moeilijke tijd geweest met veel strijd, maar de Heere was zeer nabij. Hij boog mijn hart over met de woorden uit Lukas 23 vers 26b: „En legden hem het kruis op, dat hij het achter Jezus droeg.” Dat maakte me gewillig, al wist ik niet hoe het allemaal moest. Op de dag waarop ik het beroep aannam, las ik met de kinderen die ik naar bed bracht uit een dagboekje over de jonge Salomo. Ook hij wist niet hoe het moest en begeerde wijsheid van God. Met dat Bijbelgedeelte heb ik op 10 september 2024 intrede gedaan.” ## Prutser Opnieuw verhuisde het gezin, nu naar een pastorie. Vooral in het begin voelde de jonge predikant zich bedolven door alle arbeid en de onvoorziene gebeurtenissen die zijn agenda doorkruisten. „Ik ben heel erg van structuur. Dat is in het werk van een predikant lastig, zeker in een grote gemeente. Bijna elke week gebeurt er wel iets onverwachts. Ik heb al negen begrafenissen moeten leiden.” De verleiding om zichzelf wat te gaan vinden, probeert hij meteen de kop in te drukken. Of wordt de kop ingedrukt. „Dan laat de Heere me zien wat voor een prutser ik ben en blijf. Ook mijn vrouw houdt me met twee beentjes op de grond. Als ik na een dienst vind dat het best aardig ging, kan ze zomaar zeggen: „Wil je je voortaan aan de tijd houden.” Nee, dat vind ik niet lastig. In de militaire wereld spreken ze ook niet met meel in de mond. In zo’n klein kerkverband moet je ook opletten voor de valkuil van het imiteren van oudere predikanten. Of het bezigen van taal die het bij de mensen goed doet.” ## Oprechtheid Zijn militaire verleden is soms nuttig, soms hinderlijk. „Om positief te beginnen: ik heb geleerd om ondanks vermoeidheid gewoon door te gaan als dat nodig is. Ook mentaal ben ik bij Defensie behoorlijk gehard. Je leert omgaan met teleurstellingen. Dat komt me nu goed van pas, want ook de kerkelijke wereld kan hard zijn.” In het pastoraat moet hij zijn militaire mentaliteit juist onderdrukken. „Als we bij vorst in het zand op de schietbaan lagen, spraken we met elkaar af: „Je mag één keer zeggen dat het koud is.” Tijdens pastorale gesprekken roep ik mezelf soms bewust tot de orde. Geert, zo werkt het nu niet meer.” In zijn gedrag probeert hij geen aanstoot te geven en tegelijk zichzelf te blijven. „Als ik ’s morgens met de hond een rondje loop, naar de andere kant van de dijk, doe ik dat in mijn daagse kloffie. Ik ga geen rol spelen, dat houd je niet vol. Dat vraagt de Heere ook niet van me. Hij wil dat ik Hem in oprechtheid dien. Tenslotte is alleen Hij mijn Meester.”

Ds. G.M. van Putten: Geleidelijk ontdekte ik dat van studeren houd

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Ds. G.M. van Putten: Geleidelijk ontdekte ik dat van studeren houd

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram