Droger

Tweeëndertig jaar lang heb ik het bestaan van drogers slechts ter kennisgeving aangenomen en er verder weinig aandacht aan besteed. Totdat de praktijk me met de neus op de feiten drukte. Met twee volgepropte wasrekken op zolder, vier deuren behangen met beddengoed, en een vochtige lucht in huis was het niet langer vol te houden. Zeker niet in de winter.

Een droger was nooit een optie in ons huishouden. Ik vond het zielig voor onze planeet, en mijn wederhelft vreesde vooral slijtage van de kleding. Dus beschikte ons huishouden over een grote droogmolen, twee wasrekken, zeven wasmanden en honderden wasknijpers. Tweeëntachtig wasknijpers was wellicht ook genoeg geweest, maar die goede houten –”made in Germany”– waren ooit in de aanbieding, vandaar.

Dit is de nieuwe huishoudnatuurwet van Arien van Ginkel: Als het aantal kinderen –en daarmee de hoeveelheid wasgoed– blijft groeien, en het aantal beschikbare droogruimtes blijft dalen, komt er een moment dat je de hulp van een droger moet inroepen.

Dus toog ik –de vergelijkingssites ten spijt– naar een witgoedzaak om me daar te laten adviseren over welke van de dertig uitgestalde witte, vierkante apparaten ik nodig had. „Wat vindt u belangrijk aan een droger, meneer?” vroeg de verkoper. „Wilt u er een met een automatisch pluizenfilter, of met een antikreukfunctie?” „Het belangrijkste vind ik dat de was droog wordt, meneer.”

De verkoper had precies dertig apparaten die bij die wens pasten, maar hij was bereid me een specifiek exemplaar aan te raden. De volgende ochtend ging het ding al over de drempel, en samen met de buurman tilde ik ’m op de wasmachine. Een natte was lag natuurlijk klaar. Met een grote glimlach keek ik tien minuten lang toe hoe de nieuwe machine al draaiend zijn werk deed.

En toen de was droog was, wist ik: de volgende keer neem ik er een met een automatisch pluizenfilter. Maar ik klaagde niet. De was was droog. Nu de wasknijpers maar op Marktplaats zetten.

Arien van Ginkel is vader van vier kinderen, onder wie een tweeling, en werkzaam als mediastrateeg.

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen