Door diepten gedragen

De weg die ze aflegde, was er een van afgrondelijke diepten. Nog steeds wordt Eline Achterberg (33) geplaagd door psychiatrische klachten. Toch weet ze zich gezegend met haar huidige bestaan. „Gode zij dank is mijn leven nu draaglijk.”

Als kind was ik wat teruggetrokken, maar ik kon op school goed meekomen en had leuke vriendinnen. Met de diabetes die werd vastgesteld, ging ik heel nuchter om. Achteraf bezien heeft het er, denk ik, dieper ingehakt dan ik besefte. Op mijn zestiende jaar ben ik er drie maanden voor opgenomen geweest. Ik had toen ook gesprekken met psychologen. Die zeiden tegen mijn ouders dat ik twee kanten had: de nuchtere, blije Eline en de Eline met een sombere kant.

Rond mijn zeventiende jaar namen de sterk wisselende emoties toe. Door de ontregelde diabetes had ik weinig energie. Zelfs het fietsen naar school lukte me niet meer. Ze dachten destijds aan het chronisch vermoeidheidssyndroom; daarvoor ben ik naar een behandelcentrum verwezen. Daar werd duidelijk dat er meer aan de hand was. Veel in mijzelf begreep ik niet. Je voelt je ellendig en weet niet waarom. Ik was niet iemand die gemakkelijk sprak over mijn innerlijke gevoelens, dus de omgeving had aanvankelijk weinig in de gaten. Totdat ik de psychische problemen niet meer kon verbergen en bij de praktijkondersteuner GGZ van de huisarts terechtkwam.

Op mijn negentiende jaar ben ik verwezen naar een kliniek van Altrecht, voor jongeren met persoonlijkheidsproblematiek. Daar ben ik een jaar opgenomen geweest; alleen de weekenden mocht ik naar huis. In die kliniek zijn de diagnoses depressieve stoornis en borderline gesteld. Vooral de laatste kwam hard binnen. Ik wilde graag juffrouw worden; wie wil er nou een juf met borderline voor de klas? Later is die diagnose ingetrokken. Ik voldeed niet meer aan de kenmerken ervan.”

Erfelijk belast

„Het is altijd lastig om de oorzaak van psychiatrische problematiek te achterhalen. Mijn diabetes heeft zeker meegespeeld. Ook het overlijden van een lieve vriendin van ons gezin, door zelfmoord, heeft me erg aangegrepen. Daar komt bij dat we erfelijk sterk belast, zijn, van beide kanten. Zowel in de familie van mijn vader als in die van mijn moeder komen depressies voor, in de familie van mijn moeder ook dwangstoornissen. Ik heb beide.

Voor mijn opname in de kliniek van Altrecht ben ik een periode heel destructief geweest. Ik stopte met het spuiten van insuline, waardoor ik geregeld in het ziekenhuis belandde, ik sneed mezelf en brandde me met een aansteker. Dat gaf voor even een gevoel van opluchting. Daarna voelde ik me nog slechter dan ervoor. Ik vertelde het aan niemand. Je wilt je omgeving er niet mee belasten en je schaamt je. Wat zullen ze van me denken? Nu kijk ik er met verdriet op terug. Het is triest als je geen andere mogelijkheden ziet om uiting te geven aan je gevoelens. Ik dacht dat ik die zelfbeschadiging nodig had om te kunnen overleven. Het wordt een verslaving.”

Lees het hele interview met Eline Achterberg in Terdege (nr. 19, 6 juni 2023).

beeld: Tineke van der Eems