Dick Rozendaal: Steeds weer opzien naar Hem

Van het ene op het andere moment kreeg hij vorig jaar een ernstige auto-immuunziekte. De immer actieve Dick Rozendaal (52) raakte verlamd en belandde in een rolstoel. Nu werkt hij al maanden aan zijn herstel in De Hoogstraat Revalidatie. Met beperkt resultaat. „Maar de Heere laat me niet vallen.”

Ik had net een week buikgriep gehad toen ik op een dinsdagmorgen om vier uur al wakker werd, omdat mijn linkerarm tintelde. Later die morgen vertrok ik met de auto naar mijn werk als manager Kwaliteit, Arbo en Milieu (KAM) en veiligheidskundige, al merkte ik dat mijn arm het steeds minder goed deed. Eenmaal daar aangekomen, kon ik met links niets meer. Ik belde een collega, die me naar de huisarts bracht. „Maar ik heb geen afspraak”, zei ik. „Dat maakt niet uit, dan moet je maar voor de deur gaan zitten tot hij je wil helpen. Want dit gaat niet goed”, zei hij.

De huisarts deed wat testjes en stuurde me meteen door naar de neuroloog in het ziekenhuis. Diezelfde dag kreeg ik een MRI-scan. Maar daarop was niets te zien. „We denken aan een hersenbloeding”, zei de neuroloog. „Voor de zekerheid laten we je opnemen.”

Op de neurologieafdeling ging het die dag heel goed met me. „Als het zo blijft, mag je morgen naar huis”, werd er gezegd. Maar die nacht kon ik ineens niets meer, alleen nog maar roepen. Zo gauw mogelijk werd er een nieuwe MRI-scan gemaakt. Weer was daarop niets te zien. Daarom vermoedden ze dat ik een ruggen-merginfarct had gehad.

Zes dagen heb ik op de neurologieafdeling gelegen zonder me te kunnen bewegen. Slapen lukte niet meer. Ik wist niet dat een mens zo lang wakker kan blijven. Er ging van alles door mijn hoofd. Ik was tot die tijd altijd bezig. Met mijn werk, met vrijwilligerswerk voor het Nederlandse Rode Kruis en Kinderhospice Binnenveld. En in één keer lag ik stil. Letterlijk.

Lees het interview met Dick Rozendaal in Terdege (nr. 6-7, 17 december 2024).

beeld: Tineke van der Eems