Deeldrone

Natuurlijk ontdekte ik het afgelopen decennium langzaam maar zeker dat ook een eigen scheurijzer zo z’n nadelen kent. Het ding kost iedere maand een vracht geld, wil oliewissels en harde banden en moet zo nu en dan worden uitgemest. Bovendien kun je je –zeker rond spitstijden– lang niet altijd fatsoenlijk verplaatsen over grotere afstanden. En als je in de buurt moet zijn van bezienswaardigheden, is er altijd iemand van wie ik een stuk asfalt moet huren voor een bizar bedrag. Als je al een parkeerplek kunt vinden.

Een deeldrone op elke straathoek lijkt me een fantastische uitkomst. Zo’n eenpersoonsoonshelikopter die je boven files en bebouwing uittilt en je met een gangetje van 367 kilometer per uur op je bestemming brengt, zou mijn kwaliteit van leven

–tegenwoordig een heel populaire uitdrukking– verhogen met een factor 12. Maar zoals wel vaker zijn dingen sneller bedacht dan uitgevoerd en zal ik nog een jaar of wat moeten wachten voordat de technici zo ver zijn als mijn zienersblik nu al reikt. Als het al zover komt. Misschien kiezen we toch voor vacuümbuizen onder de grond waarin mensen onzichtbaar en klimaatneutraal naar hun bestemming worden gekatapulteerd. Mij ook best, al lijkt het uitzicht per drone me fraaier.

Hoe dan ook, na lang wikken en wegen besloot ik me op een mooie zomerdag per fiets naar het intercitystation te begeven op vijf minuten afstand van m’n nieuwe huis. Ik stapte in en drie uur later uit in een uithoek van ’t land die je geen uithoek mag noemen omdat daar ook gewoon mensen wonen en werken. Tot Utrecht tikte ik een column, richting Rotterdam werkte ik m’n mail bij en onderweg naar Goes was ik verdiept in een boek. Tussendoor verkwikkende loopjes van perron naar perron. Wat een rust, wat een tijdwinst, wat een ontspannen reis. Ik ga nooit meer met de auto. Behalve morgen dan, want autorijden krijgt van mij voorlopig het voordeel van de twijfel.

beeld: Tineke van der Eems