Hulpverlenen aan hen die dat behoeven, is een tekst uit artikel 3 van de politiewet en dus een regelrechte opdracht aan ons als politiemensen. Soms beland je in situaties waarin dat kleine stukje hulp voor een burger van grote waarde is.
Zo zijn mijn collega en ik op een vroege morgen aan het surveilleren door de wijken van Rotterdam, als wij een mevrouw zien lopen die zich voortsleept. We kijken elkaar eens aan en vragen ons af: zou het wel helemaal goed gaan met deze mevrouw?
Als we naast haar stoppen, zien en horen we dat het om een mevrouw gaat die zowel lichamelijk als geestelijk beperkt is. Ze vertelt dat ze is vanaf een begeleidwonengroep onderweg is naar haar werk. Dat adres blijkt bij navraag nog behoorlijk ver weg te zijn.
Mijn collega en ik kunnen het niet over ons hart verkrijgen om mevrouw zo te laten lopen, zodat ik tegen haar zeg dat ze bij ons mag instappen en dat wij haar zullen brengen.
Dat wil ze wel, maar ze eerst moet ze even haar moeder bellen, want met haar heeft ze afgesproken dat ze niet met vreemden meegaat.
Glimlachend kijken wij elkaar eens aan. We zitten in vol politieornaat.
Door middel van een videoverbinding laten we moeder zien dat we wellicht wel een beetje vreemd zijn, maar niet zo vreemd dat de dochter niet met ons mee kan en dat we echt van de politie zijn.
Mevrouw stapt bij ons in en even later arriveren we op het werk, dat een werkgroep blijkt te zijn voor mensen met een beperking. Na veel ohs en ahs voor ons en de politiebus vertrekken we. Niet veel later krijgen we ieder twee kaarsen toegestuurd met politie erop. Handgemaakt door mevrouw, die ons dankbaar was. Eerlijk gezegd kan ik hiervan net zo genieten als van het rennen achter boeven aan.
beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen
Smaakt Terdege naar meer?
En wil je de andere artikelen ook graag lezen?
