De les van de weg naar vergeving

Als tiener kreeg Esther Hafkamp (39) te horen dat ze waarschijnlijk geen kinderen zou kunnen krijgen. Mede daarom ging ze geneeskunde studeren. Vlak voor haar eerste werkdag kwam ze erachter dat ze in verwachting was. „We hebben een God van wonderen.”

Voordat het interview aan de eettafel van de sfeervol ingerichte woning van jeugdarts Esther Hafkamp in Hendrik-Ido-Ambacht van start gaat, vouwt ze haar handen. Hardop vraagt de moeder van zes kinderen in de leeftijd van 2 tot 14 jaar om de juiste woorden voor het gesprek.

Haar Bijbel en een notitieboek liggen op tafel. Helemaal aan het einde van het interview slaat ze het dikke schrift nog even open om te zien of ze niets vergeten is. Een paar kleine aanvullingen volgen. Over een patiënt die ze nooit vergeten is, over een boot met vluchtelingen, over het feit dat ze elk leven even waardevol vindt en over de opvoeding die ze zelf kreeg.

„Ik ben in Hendrik-Ido-Ambacht in een heel fijn gezin opgegroeid, als oudste van acht kinderen. Mijn oma overleed toen ik in groep 3 zat. Zij was een bekeerde vrouw en kon sterven. Haar overlijden is het moment geweest waarop ik mij realiseerde dat ook ik bekering nodig had en heb.

In groep 5 ging ik na schooltijd met een groepje belletje lellen en lelijke woorden op muren schrijven. Daar had ik na afloop zo’n last van, dat ik er ’s nachts wakker van lag. Ik kon niet begrijpen dat mijn broertjes en zusjes blij konden opstaan. Ik voelde me zo bedrukt. Op een avond ben ik naar beneden gegaan en heb eerlijk tegen mijn ouders verteld dat ik iets lelijks op het hek van een kerk had geschreven. Ik was bang voor hun reactie, maar zij werden niet boos. Mijn vader en moeder zeiden: „Dan vragen we de Heere om vergeving en morgen gaan we met een emmer sop de nare woorden van het hek wassen.” Ik was nog maar een kind, maar die les, die weg naar vergeving, ben ik nooit vergeten. Mijn blijdschap kwam terug.

Ik deed gymnasium. Het leek me mooi om een studie te doen waardoor ik de medemens kon dienen. Ik heb even getwijfeld tussen verloskunde en geneeskunde. Een verloskundige die ik sprak, zei dat ze achteraf gezien liever geneeskunde had gestudeerd. Dat speelde mee in mijn studiekeuze. Zowel in Leiden als in Rotterdam kwam ik door de loting. De keus viel toen op Rotterdam, dat was dichter bij huis.”

Nuttig maken

„Op mijn dertiende had ik voor het laatst gemenstrueerd. Daarom ging ik op mijn achttiende naar de gynaecoloog. Een echo en bloedonderzoek wezen uit dat ik waarschijnlijk onvruchtbaar was. De gynaecoloog zei: „Als je kinderen wilt, moet je later maar bij mij terugkomen.” Toen ging ik er nuchter mee om en dacht: dat zij dan zo, maar het heeft wel meegespeeld in de keuze om geneeskunde te gaan studeren. Als een gezin niet voor me weggelegd zou zijn, dan wilde ik me graag op een andere manier nuttig maken.

De studie ging goed. Ik verloor mezelf in het leren. Later zijn mijn ogen ervoor geopend dat al het studeren ten koste ging van het dienen van de Heere. Onze predikant preekte eens over Jona. De profeet was op de vlucht naar Ninevé. Toen hij in de haven kwam, lag de boot al klaar. Dat zou je kunnen zien als een open deur. Maar open deuren kunnen je dus ook bij God vandaan leiden.

In het begin van het vijfde jaar van mijn studie ben ik met Henri getrouwd. Natuurlijk hebben we het tijdens onze verkeringstijd erover gehad dat we mogelijk geen kinderen zouden kunnen krijgen, maar we hebben het niet als een worsteling ervaren. Het vertrouwen dat God zou weten wat goed voor ons was, maakte dat we daar op dat moment rust over hadden.”

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 23, 1 augustus 2023).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen