De impact van een miskraam

Maar liefst een op de zeven zwangerschappen eindigt in een miskraam. Voor veel ouders is het een grote verlieservaring. „Ook al is het een korte zwangerschap, in je hoofd en je hart is het kindje er al wel.”

Vertellen over de impact die hun miskraam op hen had willen veel vrouwen wel. Maar om dat in openheid te doen, durven de meeste niet aan. Hun redenen zijn divers. Ze willen niet zielig gevonden worden; het overkomt immers zo veel vrouwen, zeggen ze. Of de reacties van de omgeving hebben zo veel pijn gedaan dat ze zich niet meer kwetsbaar op durven stellen.

Jan-Willem en Barbera Moens verloren een kindje na een zwangerschap van dertien weken. Zij herkennen dat er weinig over een miskraam gesproken wordt, terwijl het vaak voorkomt en diep ingrijpt. Voor hen is dat de reden om hun verhaal nu te vertellen. Jan-Willem: „Pas als je er met anderen over gaat praten, hoor je van zo veel mensen dat ze het ook hebben meegemaakt.”

„Er schuilt zo’n verdriet achter”, vult Barbera aan. „Eigenlijk wil je het ook niet bekendmaken aan de wereld, het is echt een stukje van jezelf. Je bent daarin heel kwetsbaar.”

Ongeloof

Voor Barbera en Jan-Willem hoort het kindje dat ze verwachten er vanaf het begin van de zwangerschap al helemaal bij. Een echo in de elfde week ziet er prachtig uit. Het hartje klopt en het kindje beweegt goed. Na de echo vertellen ze hun vier andere kinderen dat er een broertje of zusje bij komt. Barbera herinnert zich nog goed de blijdschap van de kinderen en hoe ze daarna samen de eerste spulletjes kochten. Zelf schrijft ze precies in haar agenda hoeveel weken ze dan zwanger zal zijn, tot en met de uitgerekende datum.

Twee weken later mag Barbera voor een nieuwe controle naar de verloskundige. „De verloskundige kon het hartje niet vinden. Ook op de echo was het niet te zien. „Barbera, het leeft niet meer”, zei ze. Ik kon het niet geloven.”

Barbera proeft het meeleven van de verloskundige. Die belt Jan-Willem op, zodat ze in ieder geval samen zijn. Jan Willem: „Ze was heel rustig aan de lijn en professioneel, ze wilde duidelijk geen paniek zaaien. Ze vertelde ook gelijk wat er nu zou gebeuren.”

In eerste instantie overheerst bij Barbera een gevoel van ongeloof. Is het echoapparaat niet kapot? „Het was net een echofoto die je op het beeld zag, van een stil kindje. Dat voelde zo onrealistisch”, vertelt Jan-Willem. De volgende dag bevestigt de gynaecoloog dat het kindje niet meer leeft.

Barbera: „Ik voelde me nog misselijk, het kindje moet heel kort voor de echo overleden zijn. Maar waardoor? De Heere alleen weet het.”

Intens verdriet

Omdat Barbera al dertien weken zwanger is, is afwachten geen optie. Binnen een week moet ze naar het ziekenhuis en wordt de bevalling opgewekt.

Het verdriet is intens, maar toch ervaren Barbera en Jan-Willem een diep gevoel van rust. „We voelden echt dat er werd gebeden”, vertelt Barbera.

Lees het hele artikel in Terdege (nr. 5, 24 november 2021).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen