Chaos

In die woonkamer staan ons eigen bankstel en de eettafel. Zelf slapen we in de kamer daarachter. De twee slaapkamers voor de kinderen bevinden zich in de stacaravan, net als de keuken en de badkamer. Het voelt ondertussen ook nog steeds als vakantie hier. Het prachtige uitzicht over de polder, de rust en de ruimte zijn geweldig. Met mooi weer leven we vooral buiten. Met zo’n 133 stappen enkele reis naar de brievenbus heb ik iedere dag een fijn wandelingetje. En net als op vakantie staat hier het huishouden op een laag pitje. Natuurlijk is er elke dag de (af)was en gaat er soms een stofzuiger door het huis, maar van grote schoonmaakbeurten is zolang we hier wonen, niet wekelijks sprake. Dat ik een droger en een vaatwasser tot mijn beschikking heb, is toch best wel luxe! Alleen moest ik de eerste dagen erg wennen aan de geurtjes van de stacaravans. Ze hebben hier sinds oktober letterlijk staan te beschimmelen door het vochtige weer. De gordijntjes had ik er wel afgehaald en thuis gewassen, maar verder was er niet schoongemaakt. Dus gingen we toen we erin trokken meteen gewapend met doeken en diverse schoonmaakmiddelen aan de slag. Alle oppervlakkige schimmel verdween redelijk snel. maar die vreselijke geur uit dat ene keukenkastje… Daar durfde ik mijn keukengerei echt niet in te zetten! Een vochtvreter zorgde er uiteindelijk voor dat ook die vieze lucht wegging. Het interieur in de stacaravan is verouderd en ziet er niet heel netjes meer uit. Ook de badkamer verdient absoluut geen schoonheidsprijs. Maar alles is functioneel en we hebben genoeg ruimte, dus we houden het hier prima een aantal maanden uit!

De verhuizing zelf was in één woord chaos. Het regende die week en alle spullen werden tijdelijk in de stal gezet, omdat ons tijdelijke huis nog niet klaar was. Alles stond door elkaar! Dagenlang ben ik bezig geweest om alles uit te zoeken en een plekje te geven. Met een handkar vol dozen heb ik heel wat ritjes van de stal naar de stacaravan gemaakt, terwijl ik me verbaasde over de hoeveelheid spullen die we bezitten. Er is toch veel meer uit dat kleine huisje gekomen dan ik ooit had gedacht!

De onbewoonbare boerderij is op dit moment nog onbewoonbaarder dan-ie al was. Het keukentje – als je het zo nog noemen kon – , het bad, het oude toilet, de vaste kasten en de binnenmuren zijn eruit gesloopt. Ook de vloer is er helemaal uitgehakt. Onze jongetjes hielpen in overall, met laarsjes aan en oorkappen op, ijverig mee bij het wegscheppen van het puin. Papa is hun grote voorbeeld: een échte bouwvakker, zoals Sven het zo stoer kan zeggen. Als de mannen hier bezig zijn, lopen de jongens de hele dag achter hen aan met een rolmaat aan hun broek. Ook de meisjes vinden het interessant en willen om de beurt met papa mee op de shovel. Zo leuk om ook hun enthousiasme te zien! Alleen de buitenmuren en het dak zien er nu nog zo uit als toen we de boerderij kochten. Omdat de binnenmuren weg zijn, rust het dak op een paar stempels. Er is geen vloer meer, alleen nog zachte, zwarte kleigrond. Wel heel gaaf om te zien hoe groot en ruimtelijk het nu binnen is! Op dit moment wachten we totdat er geheid wordt. De grote stalen buizen liggen al klaar. Er gaan 28 palen de grond in; 22 meter diep. Het wordt een huis op palen dus, die diep onder de kleigrond op een zandplaat staan. Hierdoor kan het niet meer kan verzakken en kunnen er geen scheuren ontstaan. Na het heien komt de betonvloer erin en daarop worden de binnenmuren gelijmd van blokken kalkzandsteen. Intussen werkt Jan veel achter de laptop, hij maakt tekeningen en bestelt materialen, die zich hier op het erf beginnen op te stapelen. Dagelijks leer ik nieuwe dingen over het (ver)bouwen van een woning. Zo weet ik hoe de prefab sporenkap straks bevestigd gaat worden en ook dat wij kozijnen krijgen met een duivenjager. Voelt goed, te weten wat een duivenjager is! 😊