Carina Petersen-Bossenbroek: Muziek kan erg bij me binnenkomen

Of Carina wil meewerken aan een interview? „Maar natuurlijk”, antwoordt haar man Johan in Carina’s afwezigheid. „Die en die datum komt het best uit. Er moet ook een fotograaf komen? Geen probleem, dat vindt Carina alleen maar leuk.” Ze lachen er achteraf samen om, op de bank in hun woonkamer in Harderwijk. Hij: „Ik ben haar secretaris, want zij is meestal slecht bereikbaar.” Carina: „Hij vertelde me: „Terdege komt, je moet wel iets leuks aantrekken, hoor.” Ze grinnikt. „Ik dacht, waarom zou ik ook niet meedoen?” Het stel leert elkaar kennen in de muziek. Zij is 19 als ze als soliste optreedt bij het koor waarin hij als 17-jarige zingt. Johan: „Als koorlid moet je je ogen op de dirigent gericht houden, maar dat werd moeilijk toen zij voor me stond. Helaas zag Carina mij nog niet staan.” Hij stuurt haar een paar weken later een berichtje, omdat ze beiden voor een uitvoering naar Rotterdam moeten. Of ze wil meerijden? Met een lach: „Dat werd gelijk afgekapt.” Carina, verdedigend: „Ik werd in die tijd wel vaker benaderd door koorjongens, maar ik had geen interesse.” Ondanks de slechte start worden de twee uiteindelijk goede vrienden. Toch verliezen ze elkaar na verloop van tijd uit het oog. Als Carina na een aantal jaar weer contact met hem zoekt, slaat de vonk bij haar pas echt over. Johan: „Toen begrepen we hoe goed we bij elkaar passen.” Daarna gaat het snel. De twee verloven zich drie maanden nadat ze verkering hebben gekregen en trouwen het jaar daarop. Inmiddels vormen ze een zich rap uitbreidend gezinnetje, met Sofie (2), Ruben (10 maanden) en twee kleintjes op komst. Dat laatste was een verrassing, vertelt het echtpaar. Carina: „Ik werd best snel na Ruben weer zwanger. De verloskundige zei: „Ben je al een beetje gewend aan het idee dat je een kleintje krijgt? Want ik moet je wat vertellen. Ik zie twee hartjes kloppen.”” Johan: „Ik kreeg van schrik de slappe lach en vroeg me gelijk af hoe we dat moesten gaan doen.” Carina: „Niet dat de kindjes niet welkom zijn, we zijn heel blij met hen. De dankbaarheid overheerste direct. Maar je moet het toch even verwerken. Terwijl de verloskundige over een grotere auto begon, lag ik te huilen.” :::photo_gallery 1::: ## Vanzelf De van oorsprong Nunspeetse speelt al sinds haar kindertijd panfluit. Dankzij haar moeder, die de kinderen stimuleerde om muziek te maken. „Op haar advies heb ik voor dit instrument gekozen, want zij vindt dat prachtig.” Ook al is ze dan nog maar negen jaar, Carina is verkocht zodra ze de fluit in handen heeft. „Het spelen ging vanzelf. Ik kan me niet herinneren dat ik er ooit hard voor heb moeten studeren. Ik volgde eerst lessen bij Gerlinda van den Berg in Elspeet en daarna bij Liselotte Rokyta in Amersfoort.” Of ze als puber niet een fase heeft gehad waarin de panfluit haar gestolen kon worden? „Nooit”, zegt ze gedecideerd. „Het instrument was me gewoon op het lijf geschreven. Ik speelde elke dag. Uit school pakte ik muziekboeken met cd’s erbij en ging ik aan de slag. Mijn moeder hoefde nooit tegen me te zeggen dat ik moest oefenen.” Het panfluitspelen begint serieuze vormen aan te nemen als ze als tiener meedoet met een evenement voor jonge musici, waarna ze mag meewerken aan een cd-opname. „Vervolgens luisterde ik eindeloos mijn solostukjes terug.” Op haar zestiende neemt ze deel aan een concours van Peter Wildeman. „Hij zag wat in mij en belde op om te vragen of ik wilde meewerken aan een cd. Daarna is het in sneltreinvaart gegaan. Ik raakte bevriend met Wilbert Magré, die in de buurt woont. Zo kom je van het een in het ander en rol je het muziekwereldje in.” ## Zorg Even overweegt ze om het conservatorium te gaan doen, maar ze haakt af omdat ze de opleiding te veel gericht vindt op moderne muziek. Bij Liselotte Rokyta leert ze genoeg over muziekstijlen die ze wel mooi vindt. „Zij stimuleerde me ook om panfluitcursussen in het buitenland te volgen. Zo ben ik in Zwitserland geweest, in Moldavië, Roemenië en Tsjechië. Dat vond ik superleuk.” Ze kiest ervoor om na de havo een opleiding tot tandartsassistente te volgen. Die blijkt niet bij haar te passen. Daarop schakelt ze over op de mbo-opleiding verzorgende-IG. „Ik kon daarnaast m’n muziekoptredens uitbreiden. Dat was me met een hbo-opleiding niet gelukt. Ik heb in die tijd veel concerten gedaan met Wim en Wilbert Magré.” Spijt van de beslissing om niet fulltime te gaan musiceren, heeft ze nooit gehad. Beslist: „Ik vind de zorg ook heel mooi, die past bij mijn persoonlijkheid. Muziek spelen draait om spanning, adrenaline, vooraan staan en presteren. De zorg is ontspannender. Ik heb daar fijn contact met de mensen, met wie ik over van alles kan keuvelen. Dat wil ik niet missen. Daarom werk ik nu nog steeds maximaal negen uur per week in de thuiszorg.” Zoontje Ruben, die een tijdje heerlijk in zijn kinderstoel een koekje zat te verorberen, heeft daar genoeg van. En dat laat hij horen ook. Vader Johan tilt hem op en houdt hem hoog in de lucht. Het jochie schatert het uit. ## Niveau Inmiddels krijgt Carina geen panfluitles meer, maar geeft ze die zelf. Bij haar ouders thuis. Met een lach: „Wij hebben een tussenwoning, zij wonen vrijstaand. Dat is handiger, want de panfluit hoor je goed. En ik heb daar meer rust. Als ik vroeg klaar ben met de lessen, kan ik lekker even voor mezelf spelen.” Nu ze moeder is, merkt ze hoe weinig tijd er nog overblijft voor haar passie. „Natuurlijk speel ik nog steeds, maar het moederschap vraagt veel van je. En dat is ook goed.” Toch probeert ze ook bewust tijd in te plannen om muziek te maken. „Even iets anders doen dan de hele dag zorgen, geeft me voldoening. En ik wil mijn niveau vasthouden, daarom probeer ik elke dag de fluit erbij te pakken. Maar dat krijg ik niet altijd voor elkaar. Gisteren zei Sofie: „Fluiten klaar?” Die vindt het maar niks als ik geen aandacht voor haar heb.” Gemiddeld eens per maand heeft ze een uitvoering. Ook die wil ze graag blijven doen, zij het wat minder frequent dan voordat ze kinderen kreeg. ## Moeilijke muziek Tijdens het gesprek klinkt op de achtergrond koormuziek. Dat is niet ongewoon in huize Petersen. Sterker nog, er gaat geen dag en vrijwel geen uur voorbij zonder dat er muziek klinkt. Carina en Johan proberen hun kinderen liefde voor muziek bij te brengen. Carina: „Ik neem Sofie bijvoorbeeld mee naar peutermuziekles, waar ze spelenderwijs wat leert. Muziek is belangrijk voor kinderen, zeker als ze net als ik introvert van karakter zijn. Ze kunnen er hun gevoel in kwijt. En mochten ze later een instrument willen spelen, dan moedigen we dat zeker aan.” Johan: „Maar er is natuurlijk niets verplicht.” Carina: „We willen alleen dat ze vertrouwd raken met muziek. Ze mogen van alles uitproberen, en dan zien we wel wat eruit komt.” Ook zonder de kinderen zou Carina overigens het liefst de hele dag door naar muziek luisteren. Johan: „Dan is ze soms zo onbereikbaar dat je geen gesprek meer met haar kunt voeren. Zitten we in de auto, dan hoort ze het huilen van de kinderen zelfs niet meer.” Carina: „Muziek kan erg bij me binnenkomen. Ik ben een nuchter persoon, maar vanbinnen heb ik net als iedereen een kwetsbaar hart. Dat merk ik vooral als ik naar muziek luister. Daarmee creëer ik als het ware een eigen wereld.” Carina neemt muziek heel serieus. Ook als ze zich voorbereidt op een optreden. „Als ik een concert geef met wat ingewikkeldere muziek, dan trek ik er een paar weken voor uit om me voor te bereiden. Zeker bij stukken waar bepaalde technieken bij komen kijken, wat ademsteun en tongslag betreft.” Johan: „Je daagt jezelf graag uit door moeilijke muziek te kiezen.” Carina: „Ik wil de lat hoog blijven leggen, bijvoorbeeld met een snel en springerig stuk als ”Czardas” van Monti.” Ze neemt Ruben op schoot en geeft hem een fles melk, die hij gulzig naar binnen klokt. „Daarbij is het ook heel belangrijk wie mij op de piano of het orgel begeleidt. Dat kan een stuk maken of breken. Je moet elkaar aanvoelen en aanvullen. Ik speel bijvoorbeeld veel samen met Wilbert Magré en Mark Brandwijk. Als je weet wat de ander qua muziek in gedachten heeft, kun je de uitvoering tot grote hoogte tillen, soms zelfs zonder te overleggen. Dat is zo bijzonder.” Ruben vindt dat het interview nu wel lang genoeg geduurd heeft en begint te mopperen. Johan loopt naar het ventje toe, zet hem op de grond en speelt even met hem. Carina, peinzend: „Als een uitvoering muzikaal helemaal klopt, kan ik daar erg van genieten. Maar als ik merk dat een begeleider juist iets heel anders in zijn hoofd heeft dan ik, kan ik daar enorm van balen.” Johan: „Dan kom je gefrustreerd thuis.” Carina: „Dat geeft me het gevoel dat de ander muziek minder serieus neemt dan ik. Als de pianist niet heeft nagedacht over de opbouw van een stuk, merk je dat. Dat werkt niet.” ## Draai Johan en Carina hebben het elke dag wel een keer over muziek. Of dat nu vanwege Carina’s professie is of niet. Johan: „We vinden het bijvoorbeeld ontzettend leuk om samen naar concerten te gaan.” Carina: „Door de muziek hebben we ook veel vrienden gekregen.” Johan, die af en toe zingt als solist: „Soms worden Carina en ik ergens als duo voor gevraagd, dat is ook leuk om te doen.” Op die manier proberen ze in de drukte van elke dag toch tijd te vinden voor elkaar. Johan aait even over de rug van zijn zoontje. „Anders ben je altijd met de kinderen bezig.” Ze geven elkaar de vrijheid om hun muzikale carrières uit te bouwen, ook al bevinden die zich op heel verschillende niveaus. Carina: „Johan gaat binnenkort naar Canada om te zingen als solist bij het koor van Martin Mans. Dan blijf ik hier. Voor zoiets maken we ruimte. Af en toe weigeren we een verzoek. In april heb ik bijvoorbeeld drie concerten staan, maar rond die tijd ben ik uitgerekend. Die moet ik dus afzeggen.” Hoe ze het gaat doen na de geboorte van de tweeling, weet ze nog niet. „Dat ligt eraan hoe ik me dan voel.” Johan: „Dat zei je voor de geboorte van Ruben ook.” Carina: „Maar volgend jaar hebben we vier kinderen onder de drie jaar, misschien staat mijn hoofd dan even niet naar muziek maken.” Ze staat om op om Ruben een schone luier te geven. Johan: „Het duurt allemaal nog even.” Carina: „Toch kan ik niet ontkennen dat ik er elke dag wel even over nadenk hoe we het straks moeten organiseren met de kamertjes, de wiegjes en de spullen die we nodig zullen hebben.” Johan: „Waar ik me soms zorgen over maak, is het slapen en voeden van de tweeling. Wat als ze precies na elkaar willen drinken? Dan doen we geen oog meer dicht.” Carina, met een glimlach: „Mijn schoonmoeder zegt nu al dat ze straks gewoon intern komt wonen om te helpen. Ach, het zal wel even wennen zijn, maar we zullen vast onze draai wel weer vinden.” Johan: „Niet alleen krijgen we nu al hulp aangeboden, er komt ook hulp van Boven.” Carina, nuchter: „Het komt zoals het komt.”

Carina Petersen-Bossenbroek: Muziek kan erg bij me binnenkomen

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege
op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Carina Petersen-Bossenbroek: Muziek kan erg bij me binnenkomen

Ontvang onze nieuwsbrief

Meer over

Impressie van Terdege op Instagram

Thema's

Meer Terdege

Over Terdege

Service & contact

Volg ons

Impressie van Terdege
op Instagram