Ze houden altijd een plekje in je hart... Knuffels! Ze vertrouwen het al hun geheimen toe, zoeken er troost bij en vallen ermee in slaap. Veel (westerse) kinderen kunnen niet zonder hun speciale knuffeldier. Gek is dit niet, vinden psychologen. Een stabielere relatie dan die met je knuffel is er haast niet, want een knuffel wordt nooit boos en is er altijd voor je. Vier knuffeleigenaren vertellen in Terdege over de speciale band die ze hebben met hun pluchen beest. Weggegooid worden ze niet. Daarvoor zijn de herinneringen zelfs decennia na hun trouwe dienst nog te bijzonder. We delen het portret van mevr. J.C. van Ginkel-de Vries (72) uit Ede.
„In de logeerkamer staat mijn knuffel, Bruun de Beer. Ik kreeg hem 66 jaar geleden, op mijn 6e. Ik moest toen voor onbepaalde tijd opgenomen worden in het ziekenhuis in Dordrecht omdat ik bloed in mijn ontlasting had. Na vier weken mocht ik weer naar huis. De artsen konden niets vinden. Maar omdat ik zo lang in het ziekenhuis moest blijven en mijn familie hooguit drie keer per week vanuit Werkendam op bezoek kon komen, kreeg ik deze beer.
Een knuffel was een luxe in die tijd. Niemand had kort na de oorlog veel speelgoed. Ik had verder alleen een pop. De knuffel is mij jarenlang tot troost geweest in leed en verdriet. Ik kan me daarvan weinig concrete voorvallen herinneren. Of ik tegen hem sprak? Nee, ik was niet zo’n prater. Ik deed dat denk ik in gedachten.
De beer mocht ook nooit mee naar buiten. Dat was in die tijd niet de gewoonte.
Wat ik nog wel weet, is dat mijn broertje, dat acht jaar na mij werd geboren, dezelfde beer kreeg. Die beer was helemaal niet zo lief als die van mij, vond ik. En we vergisten ons er nooit in welke beer van wie was. Mijn broer heeft zijn beer ook nog. Die van hem staat op de piano.
Inmiddels is de knuffel behoorlijk versleten. Zijn zooltjes zijn kapot, daar heb ik nieuwe lapjes op gedaan. Van stukjes vilt heb ik nieuwe handjes en voetjes gemaakt. En zijn ene oog floept er half uit, dat duw ik dan netjes terug op zijn plek.
Pas dacht ik: zal ik hem wegdoen? Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Hij vormt nog steeds een heel dierbaar bezit voor me. Niemand mag er aankomen, ook de kleinkinderen niet. Dat duld ik niet, het is nog altijd mijn beer.”
De portretten van Willemieke de Leede-Bakker (25), Jorrik Peterson (7) en Jacolien de Witte (17) zijn te lezen in Terdege.
%20site.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C1985%2C1297&format=jpeg&dpr=1.0&signature=16c4fd0e38c5e16c9357c2f14b015b8acc8a0d49)
%20site.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1998%2C1381&format=jpeg&dpr=1.0&signature=d2dc3790dd5b0f4ca25ecce16673814275218f3b)
