Noodgedwongen ging Anne Marije Baars langzamer leven. „Mijn man en ik hebben samen geen cv om trots op te zijn”, zegt ze droog. Leven in het tempo van een kind leerde haar het wonder te zien in het leven van elke dag.
Anne Marije (32) houdt van aanpakken en lijstjes afvinken, schrijft ze in haar boek ”Wat als het langzamer kan”. Maar toen ze na haar studie theologie aan haar eerste baan begon, kreeg ze een burn-out. Na de geboorte van haar oudste dochter Jackie (5) maakte een postnatale depressie het leven donker. „Ik weet uit persoonlijke ervaring wat het is om het gedwongen langzamer aan te doen. Maar voordat je het daarmee eens bent en het accepteert: dat is de reis waarover dit boek gaat.”
Anne Marije is er open over. Want met de schone schijn ophouden kom je in ieder geval niet verder, daarvan is ze overtuigd. „We hebben samen geen cv om trots op te zijn. Maar daar is ook veel kracht uit te halen. Openheid is goed. We houden vaak de schijn op. Ik weet nog dat ik bij de dokter zat voor medicatie en die zei: je bent niet de enige moeder bij het schoolhek die dit krijgt voorgeschreven.” Na Jackie volgden nog twee kinderen, James (3) en Kate (10 maanden).
De lat niet meer halen
Anne Marije koos ervoor om het roer om te gooien en anders te gaan leven. Langzamer vooral. „Dat is het tempo aannemen van een kind. Dit betekent niet dat je nooit meer mag rennen of huppelen. Het betekent ook niet dat het saai is. Maar als mijn zoontje hier op de grond met zijn trein zit te spelen, kan hij buiten een vogeltje zien en daar helemaal in opgaan. Een kind ziet de maan, ziet mooie luchten.”
Het klinkt heerlijk, maar doe je dan ook niet veel minder? Anne Marije geeft het lachend toe. „Zeker weten. Het betekent: de lat niet meer halen. Ik heb vanmiddag gekozen voor een dutje, want we hadden een slechte nacht met een baby die tanden krijgt. Daardoor liggen de kruimels nu nog op de vloer. Ik houd ook nog steeds van schone ramen, maar ze staan vol kinderhandjes. Dat komt doordat ze papa leuk hebben uitgezwaaid. Het zijn zegeningen.”
Andere keuzes maken is een leerschool, vertelt ze. „Ik heb het moeten leren. Bij mijn eerste burn-out dacht ik dat ik het snapte. Maar ook toen ging ik pas zitten als ik klaar was. Nu plan ik rust bewust in, omdat het er anders niet van komt. Het hoeft ook niet groot te zijn.” Van koffietijd maakt ze graag een klein rustmoment door niet op haar telefoon te scrollen, maar bijvoorbeeld een mooi tijdschrift te lezen. Zorgen voor inspiratie, noemt ze het.
Alles tweedehands
De boodschap van Anne Marije klinkt mooi. Maar is ze ook haalbaar? De agenda’s staan vol. Er móét zo veel gebeuren. Anne Marije stelt er een voorzichtige vraag bij. „Van wie moet je dingen? Een andere moeder zei tegen mij: „Wiens last draag jij?” Het is nog steeds worstelen, voor mij ook. Maar je bent zelf verantwoordelijk voor je keuzes. Misschien moet je werken voor het geld. Maar je kunt ook dingen tweedehands kopen of een jaar niet op vakantie gaan. Wij kopen alles tweedehands. Daar schaam ik me helemaal niet voor. Dat geeft ons de ruimte waardoor ik niet hoef te werken.”
Vaak word je geleefd en ben je aan het overleven. Maar je hebt je leven maar één keer. Weet je wat ik zo mooi vind? We zijn op de zesde dag gemaakt en toen begonnen we met de sabbat. Op zondag zijn we vaak bekaf van een drukke week, maar het ritme mag andersom. In de Bijbel begint het met rust.”
Perfecte huisvrouw
Als moeder ben je er voor je kind. Anne Marije is ervan overtuigd dat goed voor jezelf zorgen ook bij het moederschap hoort. „Zelfverloochening is dat je de nacht opgeeft, omdat je kleintje je nodig heeft.
Maar niet dat je doorgaat tot je niet meer kan, omdat het er perfect uit moet zien. We zijn perfectionistisch, maar God vraagt niet van ons om een perfecte huisvrouw te zijn. Als je kribbig bent van moeheid, word je geen fijn persoon. Zeker kinderen kijken naar wat je dóét.”
Afstand nemen
Drukte kan zo frustrerend zijn als je let op wat er moet gebeuren of als tijd voor jezelf erbij in schiet. Dat herkent Anne Marije helemaal. Ze heeft wel manieren gevonden om daarmee om te gaan. Hulp vragen is daar een van. „Het kan zijn dat ik hulp aan mijn man vraag en even ga wandelen. Of ik haal een cappuccino in het dorp. Het is vooral belangrijk om even afstand te nemen. Vaak zit je er te dicht op. Het helpt in ieder geval niet om jezelf af te branden met gedachten als: ik kan ook helemaal niks. Ik denk ook weleens: langzamer leven kán gewoon niet. Maar het gaat hélemaal niet als je altijd maar gewoon doorgaat, want daar ga je zelf aan onderdoor.”
Anne Marije leerde met vallen en opstaan om met meer zachtheid naar zichzelf te kijken. En om hulp te vragen. „Kinderen zijn een geschenk van de Heere – help elkaar daar dan ook bij. Ik zie het moederschap echt als een zegen, maar er is ook de andere kant; dat het heel zwaar kan zijn. We zijn niet gewend daar eerlijk over te zijn en hulp te vragen. Terwijl het zo goed is om het samen te doen.”
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=f7013b85734222ea05b9e3b2fb19692c401e28ca)
_preview.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1600%2C1067&format=jpeg&dpr=1.0&signature=51510140835486e7599a9c9922957b891d6a1119)
