In het nummer van 12 juni 7 portretten van 'speciale' vaders. We delen het portret van Erwin Hout. Hij is 45 jaar, directeur marketing bij BIS I Econocom in Barendrecht en vader van Hannah (14), Elisa (12) en Loïs (12).
In het revalidatiecentrum heb ik een aantal dingen bedacht. Ik wilde graag mijn studie afmaken en gaan werken, maar trouwen leek me geen optie. Zou het ervan komen, dan zeker geen kinderen. Ik vond dat je als vader met je kinderen moeten kunnen ravotten en hun banden kunnen plakken.
Toen ik Marleen leerde kennen, heb ik dat ook gezegd. Ze heeft het geaccepteerd, maar nadat we getrouwd waren, ging er bij haar toch iets kriebelen. Ik heb er veel over nagedacht en voor gebeden. Mijn oude bezwaren verdwenen daardoor een voor een. Vaderschap is meer dan je kind leren voetballen.
Toen Marleen zwanger werd, beleefden we dat als een wonder. Onze oudste dochter heet niet voor niets Hannah. Daarna kregen we ook nog een tweeling. Ik was ontzettend blij met de meiden, maar het frustreerde me dat ik fysiek niets kon bijdragen. Na de geboorte van Elisa en Loïs hielp ik wel mee met voeden. De fles hield ik tussen mijn tanden; daar krijg je vanzelf een bepaalde handigheid in. Omgekeerd werden de meiden handig in het verzorgen van hun vader.
Sinds ze 3 zijn legen ze zo nodig mijn urinezak, trekken ze mijn jas aan en uit en helpen ze mij met eten.
Geleidelijk ontdekten ze dat papa toch echt anders is dan de gemiddelde vader. Hun vriendinnetjes vonden mij, denk ik, wel bijzonder.
Op verjaardagsfeestjes toerden ze graag met de lift op en neer.Wat ik bij kón dragen, dat deed ik. ’s Avonds speelde ik met de kinderen uit de buurt regelmatig verstoppertje; dan ging ik met mijn rolstoel achter een boom of een schutting staan.
De meiden zitten nu in een leeftijdsfase die voor andere uitdagingen stelt.Wat ik nog steeds moeilijk vind, is dat ik ze nooit eens lekker kan beetpakken. Ik vind het leuk als ze met anderen stoeien, maar tegelijk doet het zeer. De keerzijde is dat ik weet van tegenslagen in het leven.
Daardoor kan ik ze bagage meegeven die ik zonder die hoge dwarslaesie waarschijnlijk niet had gehad.
Opvallend vind ik dat ze zich nooit voor mijn handicap schamen, ook niet nu ze in de puberteit komen. Buitenshuis reageren ze net zo enthousiast als ze me zien. Tijdens een lezing die ik hield, en waar ook zij bij aanwezig waren, werd gevraagd hoe ze het ervoeren om zo’n vader te hebben. Dat vonden ze eerare vraag. Het is gewoon papa en we houden van hem. Het kan hier soms behoorlijk knetteren, maar de band is gelukkig heel hecht.
Fysiek kunnen ze zichzelf nu prima redden. Ik vind het leuk dat ik hen in deze fase kan helpen met het huiswerk; daar gaat al het andere voor aan de kant. Ik weet wat het is om afhankelijk te zijn van de hulp van anderen. Het is ook mooi om samen te discussiëren over de dingen die er echt toe doen. Ik kan mijn kinderen het geloof niet geven; het is wel mijn verantwoordelijkheid om ze de weg tot God voor te leven. Mijn diepste verlangen is dat ze leren dat ze op God
aan kunnen, ook in kwade dagen. Omdat hij de Betrouwbare is, de Genadige en Degene Die recht heeft op hun leven. Ik gun ze van harte een mooie baan, een lieve man en een goede gezondheid, maar er is geen mooier leven dan een leven met de Heere.We zijn hier in de eerste plaats om Hem te eren en de ander te dienen. Ik bid elke dag dat onze meiden dat persoonlijk zullen ontdekken.
Hieronder de foto's van de andere vaders in beeld, namelijk Johan Wagtho, Piet Versloot, Ben Verheij, Arie van der Vlies, Hans de Weerd, Christian van der Blonk.
%20site.jpg?width=575&height=322&crop=0%2C0%2C1985%2C1297&format=jpeg&dpr=1.0&signature=16c4fd0e38c5e16c9357c2f14b015b8acc8a0d49)
%20site.jpg?width=288&height=161&crop=0%2C0%2C1998%2C1381&format=jpeg&dpr=1.0&signature=d2dc3790dd5b0f4ca25ecce16673814275218f3b)
