Voor ds. M. van Kooten staat ook in een avondmaalsdienst het Woord centraal

Het heilig avondmaal acht ds. M. van Kooten hoog, maar het blijft een teken en zegel bij het Woord. Ook in een avondmaalsdienst dient de verkondiging centraal te staan. „Het is Woord en sacrament, in die volgorde.”

Zijn eerste avondmaalsgang, in de hervormde gemeente van Jaarsveld, staat ds. M. van Kooten uit Elspeet nog helder voor de geest. Kort daarvoor had hij in het openbaar belijdenis van het geloof afgelegd. „In mijn hart lag de behoefte om de dood van de Heere Jezus te gedenken, omdat ik Hem had leren kennen, al moest ik daarna nog veel afleren. Aanvankelijk zat ik een beetje onder een wettische geest. De gordijnen zijn langzamerhand verder opengeschoven.”

Na die eerste keer nam u altijd deel aan het avondmaal?

„Na mijn trouwen een periode niet. Ik had te kampen met onzekerheid. Dat werd versterkt door contacten met gezelschapsmensen. Is het bij mij wel echt? Maar ja, ik hoorde hen nooit zozeer spreken vanuit de volheid die er in Christus is. Op een gegeven moment ging het niet meer over de vraag of ík echt ben. Híj is echt en Zijn Woord is betrouwbaar. Daar gaat het om. Dat ben ik steeds meer gaan zien. We komen niet aan de tafel om daarmee aan te geven dat we zulke grote gelovigen zijn, maar als zondaren die de zaligheid buiten zichzelf in Christus zoeken en steunen op de gewisse belofte van het Evangelie.”

U bleef zich zondaar voelen?

„Absoluut. Toen ik hulpprediker was in Montfoort, bezocht ik een man die graag naar schuurtjes en zaaltjes ging. Door omstandigheden zat hij behoorlijk in de schulden. Toen we daarover spraken, begon hij ineens te huilen. „Ik heb een schuld die nog veel groter is, bij God.” Op dat moment was ik jaloers op hem. Hij zag wat hij miste. Ik zat op dat moment met de vraag: waar is God? Begrijp je? Het vertrouwen op Hem is geen vanzelfsprekendheid. Je moet dagelijks gelaafd worden uit de bron des heils, door het Woord zelf, of dat wat anderen erover schreven. Luther raakt me vaak. Meer dan eens zeg ik: „Dank U wel, Heere, dat U zo’n man hebt gegeven om mij te onderwijzen.” In wat Luther schrijft, herken ik veel.”

Lukt het nu altijd om te steunen op Gods gewisse belofte?

„Er kunnen nevels voor komen. Daarom heb ik gedurig het Woord nodig. In de loop der jaren kwam er wel meer gestadigheid. Je kunt in jezelf blijven wroeten, maar daar ga je nooit iets goeds vinden. Dat vind ik óók zo’n mooie uitspraak van Luther, bij Galaten 4 vers 4 – „En overmits gij kinderen zijt, zo heeft God de Geest Zijns Zoons uitgezonden in uw harten, Die roept: Abba, Vader!” Luther zegt dan: het is geen mens, die „Abba, Vader” zegt. Dat doet de Geest. De duivel roept ons toe wat er allemaal niet klopt. Ons geweten zegt dat we tegen al de geboden van God zwaar gezondigd hebben. Maar de Geest schreeuwt over al die geluiden heen: „Abba, Vader.” Als ik zoiets lees, springt mijn hart op. In Christus is ruimte voor een albederver.”

Lees het hele interview met ds. Van Kooten in Terdege (nr. 16, 23 april 2024).

beeld: Renate Bleijenberg-van Leeuwen